استاد محمد علی مردانی، در سال 1301 ش در یكی از روستاهای توابع شهرستان خمین در استان مركزی به دنیا آمد. وی از كودكی به شعر علاقه مند شد. در ده سالگی به مرثیه و مدیحه سرایی پرداخت و در تكایا و مجالس سوگواری اباعبداللَّه الحسین(ع) مرثیه سرایی می كرد. استاد مردانی در زمان رژیم پهلوی، در شهر خمین، به تشكیل مجمع مداحان همت گماشت ولی مورد غضب رژیم ستم شاهی قرار گرفت و خانه اش توسط مزدوران محلی به آتش كشیده شد. وی در سال 1331 ش ساكن تهران شد و از آن پس انجمن نغمه سرایان مذهبی شرق تهران را تاسیس كرد. مردانی پس از پیروزی انقلاب، فعالیت خود را شدت بخشید و به عضویت شورای شعر وزارت ارشاد اسلامی و واحد ادبیات حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی درآمد. وی همچنین در طول جنگ تحمیلی، در جبهه ها حضور داشت و در این راه دچار عوارض جسمی گردید. مردانی شاعری اخلاص پیشه و عارفی وارسته بود و نسبت به چهارده معصوم(علیهم السلام) اخلاص كامل داشت. استاد مردانی در طول عمر خود توفیق تالیف و گردآوری حدود هفتاد مجموعه شعر را یافت كه اغلب آنها به چاپ رسیده كه مجموعه آفتاب، ادبیات عاشورا، همراه با كاروان، حریم عشق، راهیان عاشورا، فروغ ایمان و نوای رزمندگان از آن جمله است. استاد مردانی سرانجام پس از تحمل سال ها رنج بیماری در نیمه اردیبهشت 1378 ش برابر با 18 محرم 1420 ق در 77 سالگی بدرود حیات گفت و در قطعه فرهیختگانِ بهشت زهرا به خاك سپرده شد.
مطالب مرتبط
