ابوالمجد مجدود بن آدم سنایى غزنوی، موصوف به حكیم، از بزرگان، حكما و شعرای ایران، در اواسط قرن پنجم هجری در طوس به دنیا آمد. او آن هنگام كه به شاعری روی آورد، مداح و شاعر سلطان ابراهیم غزنوی بود و پس از حادثه ای از این كار توبه كرد و به عرفان روی آوَرد. اشعار سنایى براخلاق، مواعظ، حقایق توحید، عرفان، حكمت و نكات لطیف بسیاری تكیه دارد و آدمی را به تزكیه ی درونی و توجه به شناخت خود و بازگشت به اللَّه سوق می دهد. سنایى، كلام خود را به اشاراتِ مختلف از احادیث و آیات و قصص و تمثیلات و استدلالات عقلی و نتیجه گیری از آنها برای اثباتِ مقاصد خود و نیز اصطلاحاتِ فراوانی علمی آراسته است و به همین سبب، بسیاری از ابیات او، دشوار و محتاجِ شرح و تفسیر شده اند. آثار فراوانی از سنایی به جا مانده است كه: حدیقةُ الحقیقه و شریعةُ الطَّریقه، زادُالسالِكین، سیرُالعباد الی المعاد و كارنامه ی بلخ از آن جمله اند. وفات وی را سال 555 ق نیز گفته اند.
