در پی شكست دولت عثمانی در جریان جنگ جهانی اول، سربازان انگلیسی، فلسطین را اشغال كردند. پنج سال بعد، در سال 1922م، جامعه ملل، تحت نفوذ انگلیس، قیمومیت بریتانیا بر فلسطین را در آن سرزمین پذیرفت. از آن به بعد، سازمان های صهیونیستی برای تحقق این هدف توسعه طلبانه، یهودیان بسیاری را از نقاط مختلف جهان به ویژه اروپا به فلسطین مهاجرت دادند بااین حال، انگلیسی ها برای جلوگیری از مشكلاتی كه افزایش سكنه یهودی فلسطین به وجود آورده بود، مهاجرت یهودیان را به این سرزمین محدود ساخت. اما تحت فشار صهیونیست ها، امریكا از سال 1945م رسماً دولت انگلیس را برای حل مسئله فلسطین به نفع یهودیان تحت فشار قرار داد و در پایان سال 1945م، یك كمیسیون مشترك امریكا و انگلیس برای بررسی این مسئله تشكیل شد. این كمیسیون در سال بعد توصیه كرد كه صد هزار مهاجر یهودی دیگر به فلسطین پذیرفته شود و فلسطین تحت قیمومیت سازمان ملل متحد قرار گیرد. در فوریه سال 1947م دولت انگلیس به بهانه اینكه دیگر قادر به ادامه قیمومیت برفلسطین نیست حل این مسئله را به سازمان ملل متحد ارجاع نمود و این سازمان پس از تشكیل یك كمیته ویژه برای حل مسئله فلسطین و اعزام هیأت هایى به فلسطین و اردوگاه های آوارگان یهودی در اروپا، به تقسیم فلسطین و بین المللی شدن بیت المقدس رای داد. این امر در 29 نوامبر 1947م در مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیز به تصویب رسید و سرزمین فلسطین بین اعراب و مهاجران یهود تقسیم شد. در همین زمان، صهیونیست ها با عملیات های تروریستی، فلسطینی ها را وادار به ترك سرزمین خود می كردند و برای اعلام موجودیت رژیم صهیونیستی برنامه ریزی می نمودند. انگلیس نیز كه زمینه را برای تشكیل دولت صهیونیستی مناسب می دید، اعلام كرد كه نیروهایش را تا 13 مه 1948 از فلسطین خارج خواهد كرد. هم زمان با خروج تدریجی نیروهای انگلیسی، تشكیلات نظامی یهودیان كه در سال های جنگ دوم جهانی و پس از آن شكل گرفته بود، جای آن ها را گرفتند. در نهایت با خروج آخرین سربازان انگلیسی از خاك فلسطین در 13 مه 1948م، مقدمات اعلام موجودیت رژیم صهیونیستی فراهم شد و فردای آن روز، این رژیم تحمیلی، حضور خود در این سرزمین و تشكیل دولت اسرائیل را اعلام كرد.
