هفتمین اجلاس سران كشورهای غیرمتعهد قرار بود در بغداد تشكیل شود و این كشور میزبان سران این جنبش در بغداد در اوایل دهه 1360 ش (1980 م) باشد. در این میان عراق به شدت می كوشید با آماده كردن تاسیسات و تهیه زودرس پیش نویس بیانیه اجلاس، كشورهای عضو را در مقابل یك عمل انجام شده قرار داده، با یك وجهه بین المللی موثر، عنوان متجاوز را از خود دور سازد. اما جمهوری اسلامی ایران با محل اجلاس مخالفت نمود و تلاش های وسیعی را جهت عدم برگزاری اجلاس در بغداد به انجام رساند زیرا شخصی همانند صدام حسین را كه به اصول عدم تعهد پایبند نبود، شایستگی ریاست جنبش را نداشت. در این میان امنیت بغداد به عنوان محل تشكیل اجلاس هفتم سران مورد بحث قرار گرفت تا اینكه با عملیات نظامی ایران علیه عراق موسوم به عملیات رمضان - كربلای 4 در 22 تیرماه 1361 ش برابر با 13 ژوئیه 1982 م و بمبارانِ بغداد توسط تیزپروازان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، فشاهاری جدیدی بر بغداد وارد آمد و اعضای جنبش نسبت به امنیت پایتخت عراق مردد شدند. این فشار سرانجام بدین جا انجامید كه سران عراق در مرداد آن سال، از میزبانی اجلاس سران انصراف داده و هند به عنوان میزبان جدید كنفرانس معرفی شد.
مطالب مرتبط
