پس از اعلام استقلال ویتنام در سال 1945م، هوشی مینِ، رهبر نیروهای كمونیست این كشور آمادگی خود را برای مذاكره با استعمارگران فرانسوی جهت انتقال قدرت مسالمت آمیز و انعقاد پیمان دوستی و اتحاد با فرانسه اعلام داشت. ولی فرانسوی ها كه مطامع استعماری گذشته خود را دنبال می كردند حاضر به مصالحه نشدند و نخستین دوره جنگ های ویتنام بین فرانسویان و ویتنامی ها كه از سال 1946 تا 1954م به طول انجامید، صدها هزار كشته و خسارات سنگین مالی به بار آورد. فرانسوی ها سرانجام پس از تحمل چند شكست خفت بار، به ویژه شكست در نبرد معروف دین بین فو، حاضر به مصالحه و مذاكره شدند و در نتیجه مذاكراتی كه در بیستم ژوئیه سال 1954م، با حضور نمایندگان فرانسه، امریكا، چین، انگلستان، شوروی و ویتنام در ژنو انجام گردید، درباره شرایط متاركه جنگ و تقسیم موقت ویتنام شمالی و جنوبی و انجام انتخابات پارلمانی در سراسر ویتنام توافق شد. هرچند این قرارداد باعث قطع شدن دست استعمار فرانسه از ویتنام گردید اما به موجب آن، ویتنام در امتداد مدار 17 درجه عرض جغرافیایى به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد. هم چنین بر اساس قرارداد، نیروهای خارجی باید خاك ویتنام راترك می كردند. اما امریكا برخلاف قرارداد ژنو، سربازان خود را برای جنگ با مردم استقلال طلب ویتنام به منطقه اعزام كرد و از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی ویتنام جلوگیری كرد. در همین زمان با بیرون رفتن فرانسویان از ویتنام، درگیری بین دولت كمونیستی هوشی مینه در شمال با دولت دست نشانده در جنوب آغاز شد و مقدمات ورود امریكا به عرصه جنگ ویرانگر ویتنام را فراهم آورد.
