پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت از طرف جمهوری اسلامی ایران، آتش بس میان طرفین از تاریخ ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ش برقرار شد. شورای امنیت پیش از آن و در تاریخ هجدهم مردادماه سال ۱۳۶۷ش، قطعنامه ۶۱۹ را تصویب كرد كه به موجب آن، گروه ناظران نظامی ایران و عراق و سازمان ملل (موسوم به یونیماك) كه از حدود ۴۰۰ نفر از ۲۵ ملیت مختلف تشكیل شده بود، در مرزهای دو كشور مستقر شدند.
• یكی از دلایل واهی رژیم بعثی عراق برای تجاوز به حریم نظام جمهوری اسلامی ایران، اختلاف بر سر مرزهایی بوده است كه در قرارداد ۱۹۷۵م الجزایر تعیین شده بود. پس از نزدیك به هشت سال جنگ نابرابر كه تمام موجودیت رژیم عراق در خطر قرار گرفت، آمریكا و دیگر متحدان و یاوران رژیم بعث عملاً وارد جنگ گردیدند و حضرت امام خمینی (ره)، با در نظر گرفتن مصالح عالی نظام اسلامی و با درك توطئه گسترده آمریكا و غرب برای سركوب انقلاب اسلامی و مردم مسلمان و انقلابی ایران، پس از مشورت با فرماندهان عالی نظامی و مسئولان مملكتی، قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت را پذیرفتند. شورای امنیت در این قطعنامه دو كشور ایران و عراق را به برقراری آتش بس و صلح دعوت كرده بود. جمهوری اسلامی ایران به واسطه ویژگی های مثبت برخی از مفاد این قطعنامه، به ویژه، بندهای مربوط به معرفی متجاوز و پرداخت غرامت جنگی، موافقت خود را با پذیرش آن اعلام كرد. اما با وجود پذیرش قطعنامه ۵۹۸ توسط جمهوری اسلامی ایران، رژیم عراق كه خود نیز آن قطعنامه را پذیرفته بود، تا زمان برقراری آتش بس رسمی در مردادماه سال ۱۳۶۷ش (اوت ۱۹۸۸م) به تهاجمات خود علیه جمهوری اسلامی ایران ادامه داد و خوی تجاوزگری خود را بار دیگر آشكار ساخت.
مطالب مرتبط
