بعد از جنگ جهانی دوم و آغاز دوره ای دیگر از رویارویى ها كه به "جنگ سرد" موسوم گردید، مسئله آلمان به عنوان نقطه تلاقی دو اندیشه لیبرالیسم و كمونیسم مطرح گردید. از یك طرف تبلیغات گرم و شدید بوق های تبلیغاتی غرب كه از رفاه، آزادی و كرامت انسانی دم می زدند و از سوی دیگر اندیشه ماركسیستی و تسلط دولت بر همه چیز و شكل گیری طبقات در جامعه بی طبقه، باعث می شد تا ساكنان شرق اروپا، كه در زیر سلطه كارگزاران شوروی قرار داشتند و به ویژه مردم آلمان و شهر برلین به دنبال آسایش و رفاه وعده داده شده، باشند. با اوج گیری این وضعیت و در عین حالْ رجزخوانی سران امریكا و شوروی مبنی بر نحوه حل مسئله برلین و از جمله پیشنهاد خروشچف مبنی بر واگذاری برلین به آلمان شرقی و خروج نیروهای بیگانه از آن، در نیمه شب 13 اوت 1961م پلیس آلمان شرقی بنای دیواری 45 كیلومتری را آغاز نمود كه ابتدا با سیم خاردار و موانع دیگر ساخته شد و سپس به دیواری محكم كه از آن به "دیوار آهنین" یاد می شود، تبدیل گردید. این دیوار كه از مظاهر اختلاف و عدم تفاهم میان شرق و غرب به حساب می آمد، مدت 28 سال پا برجا بود و شهر برلین را به دو قسمت تقسیم می نمود. در این میان، تنها یك دروازه تحتِ كنترلْ، رفت و آمد میان دو كشور را ممكن می ساخت. با وزیدن نسیم اصلاحات در بلوك شرق، دیوار برلین به عنوان نمادِ تفكری منحط و فروپاشیده، در 9 نوامبر 1989م توسط مردم تخریب شد و در اكتبر سال بعد با ادغام دو بخش غربی و شرقی، آلمان واحد شكل گرفت.
مطالب مرتبط
