انسان بخیل در لحظۀ مردن دچار حسرت می شود و آرزوی بازگشت می کند تا بتواند اموال واجبی که نسبت به آن بخل ورزیده را در راه خداوند انفاق کند «وَ أَنْفِقُوا مِنْ ما رَزَقْناکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ فَیَقُولَ رَبِّ لَوْ لا أَخَّرْتَنی إِلى أَجَلٍ قَریبٍ فَأَصَّدَّقَ وَ أَکُنْ مِنَ الصَّالِحین» «از آنچه به شما روزى داده‌ایم انفاق کنید، پیش از آنکه مرگ یکى از شما فرا رسد و بگوید: «پروردگارا! چرا مرگ مرا مدت کمى به تأخیر نینداختى تا (در راه خدا) صدقه دهم و از صالحان باشم؟!»؛ اما بازگشت امکان ندارد و همین اموالی که نسبت به آن‌ها بخل ورزیده است را مانند طوقی برگردنش می اندازند و او را با آتش عذاب می کنند «سَیُطَوَّقُونَ ما بَخِلُوا بِهِ یَوْمَ الْقِیامَة». بنابراین بخل یک صفت رذیلۀ اخلاقی است و انسان با تفکر در آثار انفاق و بخل و پاداش‌های منفقین و عذاب‌های بخیلان، مشتاق به انفاق می‌شود و می‌تواند صفت بخل را از خود دور کند.
