تاریخچه بازی های مورتال کامبت Mortal Kombat – فراز و فرودی برای دنباله ها
با عرضه مورتال کامبت تریلوژی، پرونده سه گانه فرانچایزی که خیلی زود به محبوبیت رسیده بود بسته شد. با این حال، برای خیلی از ما این سوال بود که پس از قسمت سوم، چه بر سر مورتال کامبت خواهد آمد و آینده این مجموعه دوست داشتنی به کجا می رود. پاسخ تمام این نگرانی ها، خیلی زودتر از چیزی که همه فکرش را می کردیم داده شد.
Mortal Kombat 4
مورتال کامبت ۴ چیزی بود که همه منتظرش بودند و برای تجربه اش لحظه شماری می کردند. خوشبختانه این انتظار به درازا نینجامید و میدوی خیلی زودتر از چیزی که همه منتظرش بودند دست به کار شد و کاری کرد که مورتال کامبت ۴ در سال ۱۹۹۷ پا به دستگاه های آرکید بگذارد.
این برای همه افرادی که در آن دوران دیوانه مورتال کامبت بودند، اتفاق هیجان انگیزی بود. البته همه از پیش می دانستند که تغییراتی اساسی در راهند. همین اتفاق هم افتاد. در مورتال کامبت ۴ مدل های انسانی جایشان را به مدل های سه بعدی دادند و هر چیزی که در تصویر می دیدید آنقدر جزئیات داشت که هوش از سر طرفداران سری ببرد. اگر خوب دقت می کردید تمام عضلات زیر بغل اسکورپیون را به چشم خود می دیدید و وقتی نوبت به اجرای فیتلیتی ها می رسید، آنقدر خشونت برای تماشا کردن داشتید که از تجربه بازی لذت ببرید.
در کنار این ها، بخش داستانی بازی هم تغییرات گسترده ای کرده بود. دیگر در بازی از میان پرده های ثابتی که متن رویشان می نشست خبری نبود همه آن ها جایشان را به سینماتیک های سه بعدی جذابی داده بودند که تماشایشان مو را بر تنمان سیخ می کرد. اما متاسفانه یک جای کار این سینماتیک های چشم نواز می لنگید. در آن دوران خیلی به صدا گذاری شخصیت ها اهمیت داده نمی شد و طبیعتا مورتال کامبت ۴ نیز از این قضه مستثنی نبود. با این حال، حتی اگر منصفانه هم به بازی نگاه کنیم به این نتیجه می رسیم که صدا گذاری شخصیت های مورتال کامبت ۴ صرفا همانند همه بازی آن برهه بد نبود؛ بلکه کاملا افتضاح بود.
صدا گذاری مورتال کامبت ۴ حتی از قسمت اول رزیدنت اویل که بلااستثنا همه مسخره اش می کردند هم بدتر بود و عملا می شد از عبارت «فاجعه» برای توصیف برخی از آن ها استفاده کرد. این موضوع خصوصا در مورد جکس بیشتر صدق می کرد. فقط کافی بود به پایان خط داستانی جکس می رسیدید تا با شنیدن دیالوگ های پایانی این کاراکتر از خنده روده بر می شدید. اما نقاط ضعف مورتال کامبت ۴ فقط به همین ها ختم نمی شد.
سری مورتال کامبت همیشه رمز و رازهای پنهانی داشت که پیدا کردنشان جذابیت داشت. انتظار می رفت که مورتال کامبت ۴ هم از این رویه پیروی کند اما برخلاف آنچه همه منتظرش بودند، مورتال کامبت ۴ هیچ چیز رازآلودی برای گفتن نداشت. این اصلا چیزی نبود که طرفداران و منتقدین انتظارش را داشتند. همین مسائل دست آخر گریبان گیر مورتال کامبت ۴ شد و بازی نتوانست نمرات خوبی دریافت کند.
مورتال کامبت ۴ در یک کلام بدترین بازی آن دوران مجموعه بود. اما با تمام این اوصاف سعی داشت نوآور باشد و پای المان های جدیدی را به این سری بازی ها باز کند. از نمونه این نوآوری ها می توان به اضافه شدن سلاح های سرد به نبردهای بازی اشاره کرد. این المان تازه وارد در نوع خود جالب هم به نظر می رسید و میدوی سعی کرده بود با آن، شکل مبارزات مورتال کامبت را برای قسمت های بعدی دستخوش تغییر کند.
در کنار این ها، برای اولین بار اجازه گرفتن حریف و اجرای یک سری فن مهلک به گیمر داده شد. استفاده از این ویژگی تازه جذابیت خاصی داشت، چراکه همه آن ها تقریبا انیمیشن های خشنی داشتند که تماشایشان لذت بخش بود. از طرفی با اضافه شدن این ويژگی، قابلیتی در دست گیمرها قرار گرفت که با آن می توانستند گارد طرف مقابل را بشکنند و ضربه مهلکی به او وارد سازند. با این حال، هیچ کدام از این تغییرات خوب و تازه، نتوانستند بازی را از دل مشکلات بیرون بکشند و سری مورتال کامبت پس از عرضه یک سه گانه فراموش نشدنی در سراشیبی قرار گرفت که خروج از آن کار ساده ای نبود.
Mortal Kombat: Deadly Alliance
بعد از مورتال کامبت ۴، میدوی چند سالی مشغول کار روی پروژه های مختلفی شد که تمامشان به در بسته خوردند. مورتال کامبت ها نیز از این قضیه مستثنی نبودند و در آن دوران حداقل دو موردشان را می دانیم که کنسل شدند. در گیر و دار کنسل شدن های پی درپی مورتال کامبت ها، پایان انتشار بازی برای دستگاه های آرکید نیز فرا رسید تا مورتال کامبت ۴ آخرین اثر از این سری محبوب باشد که برای یک دستگاه آرکید عرضه می شد.
این گرفت و گیرها تا سال ۲۰۰۲، یعنی ۵ سال بعد از عرضه مورتال کامبت ۴ ادامه پیدا کرد تا بالاخره میدوی آماده انتشار پنجمین قسمت از سری مورتال کامبت شد. با این حال پنجمین قسمت از این سری بازی محبوب مورتال کامبت ۵ نام نگرفت و میدوی سعی کرد نام متفاوتی را برای بازی در نظر بگیرد تا تغییرات اساسی بازی بیشتر به چشم بیایند.
در یک کلام مورتال کامبت ددلی آلاینس با تمام نقاط ضعف کوچک و بزرگش همان مورتال کامبتی شد که طرفداران بعد از قسمت سوم منتظرش بودند. بازی خصوصا از نظر قصه گویی و روایت داستانی جذاب یک پله پیشرفت کرده بود و در همان سینماتیک ابتدای بازی با اتفاقی رو به رو شدیم که همه ما را شوکه کرد. در مدیوم بازی های ویدیویی یک سری اتفاق هستند که مدام تکرار می شوند. ماریو همیشه پرنسس پیچ را نجات می دهد، بتمن همیشه جوکر را شکست می دهد و لو کینگ نیز بدون شک و تردید همان قهرمانی است که درست در کمال ناباوری غوغا می کند و دنیا را نجات می دهد.
اما صبر کنید. داریم در مورد مورتال کامبت ددلی الاینس صحبت می کنیم. اثری که در آن این زنجیر برای همیشه شکست و همان ابتدای کار، قهرمانی که برای همه ما دوست داشتنی بود در مقابل چشممان به دست شنگ سون و کوان چی کشته شد. این اتفاقی بود که همه را در بهت فرو برد. کسی در آن دوران حتی فکرش را هم نمی کرد که قهرمان اصلی قصه مورتال کامبت در همان اولین دقایق بازی کشته شود. همه از خودشان می پرسیدند خب حالا چه کسی می تواند در لحظه آخر معجزه کند و دیگر قهرمانان قصه را از دست اوت ورلدی ها نجات دهد. اما این اتفاق افتاده بود و راهی برای بازگشت وجود نداشت. این چیزی بود که میدوی دلش می خواست اتفاق بیفتد تا بتواند بر اساس آن مجموعه محبوبش را از نو احیا کند.
ددلی آلاینس اما بی شباهت به نسخه چهارم نبود. بازی از همان فرمولی استفاده می کرد که مورتال کامبت ۴ بر اساس آن ساخته شده بود. بازی گرافیک سه بعدی پر جزئیاتی داشت که به لطفش نمایش خونین فیتلیتی هایش جلوه زیبایی به خود می گرفت. البته بیایید تند نرویم، همه فیتلیتی های بازی آنطور که شاید فکرش را می کنید، عالی نبودند. فیتلیتی های مورتال کامبت همیشه جذابیت خاصی داشتند و به نوعی امضای سری به حساب می آمدند. اما از میان تمامشان مورتال کامبت ددلی آلاینس چند فیتلیتی مهم داشت که متاسفانه خوب از کار در نیامده بودند. اگر دوست داشتید، فیتلیلی کوان چی در مورتال کامبت ددلی آلاینس را گوگل کنید تا بفهمید دقیقا دارم در مورد چه چیزی صحبت می کنم.
با این حال، اضافه شدن استایل مبارزه به نبردها ویژگی جالبی بود که بازی را از دیگر نسخه ها متمایز می کرد. هر کاراکتر بازی، سه استایل متفاوت برای مبارزه داشت که گیمر می توانست با فشردن کلید L1 در حین مبارزه، آن ها را تغییر دهید. هر استایل الگو و کمبوهای خاص خودش را داشت و باعث می شد نبردهای مورتال کامبت نسبت به گذشته از طراوت بیشتری برخوردار باشند. به لطف این استایل ها، استفاده از سلاح های سرد نیز وضعیت بهتری پیدا کرد و حالا می توانستید واقعا از حمله کردن با نیزه و شمشیر به سمت دشمنانتان لذت ببرید.
در کنار این ها، مینی گیم های محبوب سری هم با عرضه ددلی آلاینس بازگشت خوبی داشتند. برای مثال تست یور مایت یکی از این مینی گیم هایی بود که به جز قسمت اول مجموعه، دیگر در هیچ کدام از قسمت ها شاهدش نبودیم. با این حال، ددلی آلاینس فرصتی ایجاد کرد که دوباره بتوانیم با فشردن پشت سر هم کلیدهای کنترلر، شانسمان را برای شکستن قطعات بزرگ الماس امتحان کنیم. همه این ها در نهایت باعث شدند تا ددلی آلاینس چه از نگاه منتقدین و چه از نظر مردم به یکی از بهترین مورتال کامبت هایی تبدیل شود که تا حالا ساخته شده. قطعا این رویه مسیر را برای ادامه راه سری هموارتر می کرد.
Mortal Kombat: Deception
ماه مه سال ۲۰۰۳ بود که پلی استیشن مگزین با یک تیتر خیلی کوچک دوباره نام مورتال کامبت را بر سر زبان ها انداخت. اما تیتر جذاب پلی استیشن مگزین از شایعات نشات نمی گرفت و میدوی واقعا داشت روی مورتال کامبتی کار می کرد که در نهایت دیسپشن نام گرفت و در سال ۲۰۰۴ عرضه شد. بازی همان چیزی بود که یک طرفدار دو آتیشه مورتال کامبت می توانست از آن لذت ببرد.
دیسپشن در کنار تکرار فرمول های جواب پس داده نسخه های قبلی، سینماتیک های فوق العاده ای داشت که تماشایشان به معنی واقعی کلمه جذاب بود.البته بگذارید جمله ام را تصحیح کنم و بگویم که فقط تماشای این سینماتیک ها بود جذابیت داشت. بله باز هم میدوی برای صداگذاری شخصیت های وقتی نگذاشته بود و بازی این نظر حتی از مورتال کامبت ۴ هم بدتر بود. این قضیه خصوصا در بخش کانکوئست جدید و جذاب بازی بیشتر خودنمایی می کرد.
برای اولین بار، بخش کانکوئست تحولی اساسی کرده بود و به جای اینکه پای یک سری مبارزات دو بعدی بنشینید و داستان برایتان به صورت متنی روایت شود، پا به یک دنیای سه بعدی می گذاشتید که کنترل خط داستانیش در دست خودتان بود. کانکوئست مورتال کامبت دیسپشن دقیقا از فرمول بازی های نقش آفرینی آن زمان استفاده می کرد و تجربه اش آنقدر جذابیت داشت که بیخیال صداگذاری های فاجعه بازی بشویم و تا پایان قصه پای کنسول بمانیم.
با این حال نوآوری های دیسپشن فقط به تازه کردن رویه بخش کانکوئست محدود نمی شد. بلکه دیسپشن پر بود از مینی گیم های متفاوتی که تجربه شان هیجان عجیبی داشت. چه کسی در آن زمان می توانست تصور کند که یک روزی تتریس با محوریت مورتال کامبت ساخته شود. اما این اتفاق افتاد و تجربه اش در کمال ناباوری جالب بود. در مورتال کامبت دیسپشن تتریس خونینی داشتید که در پایین صفحه آن دو مبارز نام آشنای مجموعه مورتال کامبت در حال مبارزه با هم بودند. فقط کافی بود یکی از بازیکنان بالاخره توانایی شکستن چند سری از بلوک هایش را پیدا می کرد تا کاراکتر فرد مقابل ضربه جانانه ای از شما می خورد.
این رویه تا جایی پیش می رفت که بالاخره یکی از آن کاراکترهای کوچک زیر صفحه نقش بر زمین می شد و طرف مقابل آنقدر تکه پاره اش می کرد تا صفحه با خون رنگ آمیزی شود. جدای از این، در دیسپشن شطرنج هم داشتیم. اگر فکر می کنید که این مینی گیم شطرنجی بود که مهره های آن را کاراکترهای مورتال کامبت تشکیل می دادند، خب دقیقا دارید درست فکر می کنید. ایده جالبی بود و می شد از آن لذت برد.
اما مهمترین فاکتور مورتال کامبت دیسپشن بخش آنلاینش بود. بازی در آن زمان که هنوز آنلاین بازی کردن روی کنسول ها خیلی طرفدار نداشت، بخش آنلاین اتفاقا خوبی داشت که متاسفانه خیلی ها نتوانستند تجربه اش کنند. در کنار این ها، فیتلیتی های بازی هم دوباره رنگ و بویی تازه به خود گرفتند. هر کاراکتر دو فیتلیتی منحصر به فرد داشت که غریب به اتفاقشان با کیفیت بودند و به لطفشان ظاهر کلی بازی جذاب می شد. از آن مهم تر اینکه دیگر فیتلیتی های دیسپشن احمقانه و مسخره به نظر نمی رسیدند.
برای اولین بار به فیتلیتی ها خودکشی هم اضافه شد که میدوی نام آ ن ها را هاراگیری گذاشته بود. خشونت هاراگیری ها به قدری زیاد بود که شاید برخی توانایی دیدنشان را نداشتند. حریفمان را میدیدیم که آنقدر با دستانش به سرش فشار می آورد تا جلوی دوربین متلاشی شود. قطعا این چیزی نبود که خیلی از ما حتی در مورتال کامبت هم عادت به تماشای آن داشته باشیم. از طرفی استیج فیتلیتی ها هم بعد از مدت ها بازگشتند و دوباره می توانستیم با یک آپرکات قدرتمند حریفمان را به پایین دره ای بیندازیم که در قعر آن سیخ های تیز و کشنده انتظارش را می کشیدند.
خوشبختانه استیج فیتلیتی ها تنوع خوبی هم داشتند و اکثرشان خشونت قابل قبولی را به تصویر می کشیدند که دوست داشتیم برای تماشایشان مدام به تکرار آن ها بپردازیم. از طرفی مورتال کامبت دیسپشن از نظر تعداد کاراکتر هم قابل قبول ظاهر شد. حتی توسعه دهندگان بالاخره پا پیش گذاشتند و به شخصیت نوب سایبوت که برای اولین بار در مورتال کامبت ۲ ملاقاتش کرده بودیم، پر و بال دادند. این اتفاق جالبی بود. تا آن زمان هیچکس نمی دانست نوب سایبوت دقیقا از کجا آمده و قصدش چیست. اما بالاخره وقتی که فهمیدیم او بی هان یا همان اولین ساب زیرو دنیای مورتال کامبت است، همگی شوکه شدیم.
مورتال کامبت دیسپشن واقعا بازی خوبی بود. نقاط ضعف کمی داشت و سعی می کرد از هر نظر حرف تازه ای برای گفتن داشته باشد. به خاطر همین ها هم هست که دیسپشن یکی از بهترین مورتال کامبت هاییست که بعد از سه گانه افسانه ای این سری ساخته شده. بازی در یک کلام عالی بود و توانست هم به فروش خوبی برسد و هم امتیازات قابل قبولی دریافت کند. راه برای ادامه مسیر سری هموار شده بود اما مجموعه مورتال کامبت هنوز راه زیادی برای رفتن در پیش داشت.
Mortal Kombat: Armageddon
در اوایل سال ۲۰۰۶ که رفته رفته خبر بیرون آمدن کنسول های جدید به گوش می رسید، اد بون و میدوی بر سر یک دوراهی سخت گیر افتاده بودند. آن ها نمی دانستند که باید به سراغ نسل بعدی کنسول ها بروند یا روی همان نسل ۶ بمانند و خودشان را برای تمام کردن قصه ای که ۱۵ سال از روایتش می گذشت آماده کنند. خب خیلی زود نتیجه نهایی این تصمیم با انتشار مجله ۱۵۴ گیم اینفرمر مشخص شد. مورتال کامبت روی نسل ۶ باقی ماند و قسمت جدیدش آرماگدون نام گرفت. آرماگدون به معنی واقعی کلمه آخرالزمان قصه مورتال کامبت را به تصویر می کشید. جایی که قرار بود دیگر پس از آن هیچکس زنده باقی نماند.
بازی در اکتبر ۲۰۰۶ برای پلی استیشن ۲ عرضه شد. دقیقا چند ماه قبل از اینکه پلی استیشن ۳ عرضه شود. نبرد آرماگدون قرار بود پایان خط داستانی مورتال کامبت باشد. جایی که هیچ چیز و هیچ کسی باقی نمی ماند و جهان رو به زوال می رفت. پس این اثر جایی بود که باید با تمام قهرمانان قصه خداحافظی می کردیم و پا در آینده نامعلومی می گذاشتیم که برایش آماده نبودیم. همانطور که اشاره کردم، همه شخصیت هایی که در طول این ۱۴-۱۵ سال در سری مورتال کامبت دیده بودیم در بازی حضور داشتند. وقتی هم که می گویم «همه»، واقعا منظورم «همه» کاراکترهاست. جالب تر اینکه تمام آن ها از همان ابتدای کار هم قابل بازی بودند.
پس با این اوصاف اصلا بعید به نظر نمی رسید که انتظارات از مورتال کامبت آرماگدون بالا برود و همه طرفداران بازی بخواهند شاهد یک پایان بندی با شکوه در آن باشند. این اتفاق گرچه از منظر قصه گویی به واقعیت پیوست اما گیم پلی بازی تبدیل به آن چیز کاملی که همه برایش آماده بودند، نشد. گیم پلی بازی پر بود از نوآوری های تازه ای که خیلی به مذاق همه خوش نمی آمد. به عنوان مثال برای اولین و آخرین بار در طول سری، نبردهای هوایی به مورتال کامبت اضافه شد و بازیکنان به لطف آن می توانستند حریفشان را به آسمان ببرند و در بی وزنی کامل مشت و لگد نثار یک دیگر کنند. خب این ویژگی تازه ای بود که خیلی زود فراموش می شد و اصلا بعضی مواقع یادمان می رفت که چنین ویژگی عجیبی هم در بازی وجود دارد.
یک المان تازه دیگر هم در بازی وجود داشت که فقط یک بار در طول سری شاهدش بودیم؛ کریتیو فیتلیتی. اسمش جالب بود اما اجرایش نه. در آرماگدون باید با آن فیتلیتی های ثابت و از پیش تعریف شده ای که همیشه از چشیدن طعم خونینشان لذت می بردیم، خداحافظی می کردیم. بله دیگر خبری از آن ها نبود و دیگر مجبور بودید برای پایان دادن به زندگی حریفتان کمی خلاقیت به خرج می دادید و با فشردن کلید های مختلف بدنش را تکه و پاره می کردید. در نگاه اول کریتیو فیتلیتی های جالب و منحصر به فرد به نظر می رسیدند اما بعد از یک مدت تبدیل به کلیشه می شدند و دلتان می خواست که همان فیتلیتی های ثابت قدیمی برگردند و جایشان را بگیرند.
نمی دانم میدوی در آن زمان به چه چیزی فکر می کرد اما به عقیده من این همه نوآوری آزمایش نشده برای نسخه ای که قرار بود پایانی بر یک دوره طلایی باشد کار چندان درستی نبود. با این حال، آرماگدون ویژگی های خوب هم کم نداشت. در اصل همان ها هم بودند که بازی را نجات دادند و نگذاشتند از کیفیت کلی بازی کم شود. یکی از این ویژگی های خوب بخش کانکوئست بازی بود. بخش کانکوئست مورتال کامبت آرماگدون دقیقا همان کانکوئستی بود که در قسمت قبلی دیده بودیم اما کامل تر بود و صد البته پخته تر.
زمانی که داشتید کانکوئست آرماگدون را بازی می کردید این حس به شما دست می داید که انگار مشغول بازی کردن یک نسخه دیگر از گاد آو وار هستید؛ همان قدر روان و همان قدر سریع. البته برای رسیدن به چنین هدفی، روایت بخش کانکوئست آرماگدون خطی تر شد و دیگر از محیط های بزرگی که بشود در آن ها گشت گذار کرد خبری نبود. اما در کل، کانکوئست مورتال کامبت آرماگدون از هر نظر پکیج کاملی بود که اگر بارها هم آن را تجربه می کردید، از بازی کردن دوباره اش خسته نمی شدید.
در کنار این ها برای اولین بار در آرماگدون این امکان فراهم شد که بتوانید ظاهر کاراکترهای مختلف بازی را تغییر دهید. این اتفاق جالبی بود و بازی آنقدر اَسِت در اختیارتان می گذاشت که بتوانید ظاهر شخصیت های محبوبتان را آنطور که دوست دارید شخصی سازی کنید. اگر می خواهید بهتر منظورم را بفهمید، کمی در یوتوب بگردید. چیزهای جالبی پیدا خواهید کرد. اما شخصی سازی کاراکترها تنها اتفاق جالب مورتال کامبت آرماگدون نبود. شاید تصور چیزی که در ادامه می خواهم برایتان در موردش حرف بزنم سخت باشد اما چه می شد اگر اثری شبیه به ماریو کارت ساخته می شد که به جای شخصیت های دوست داشتی دنیای نینتندو، کاراکترهای خشن مورتال کامبت در پشت فرمان ماشین های کوچکش می نشستند.
خب نیازی به آرزو کردن نیست. فقط کافیست یک پلی استیشن ۲ پیدا کنید و به سراغ مورتال کامبت آرماگدون بروید و پای Motor Kombat بنشینید. موتور کامبت توصیفی دقیق از همان چیزی است که چند خط بالاتر برایتان نوشتم. به عبارت دیگر ماریو کارتی که شخصیت های مورتال کامبت جایگزین کارکترهای دوست داشتنش شده اند. در یک کلام تجربه موتور کامبت عالی بود و حسی در بازی کردنش وجود داشت که تکراری نمی شد. همه این ها باعث شدند تا آرماگدون تبدیل به قسمتی قابل قبول و به یادماندی در کارنامه سری شود. اما سوال این بود که آیا بعد از آن هم باز یک مورتال کامبت دیگر منتشر می شود یا نه؟ خب اگر می خواهید بدانید بعد از آرماگدون دقیقا چه اتفاقی برای سری مورتال کامبت افتاد حتما قسمت سوم سری مقالات تاریخچه مورتال کامبت را از طریق لینک های زیر بخوانید:
تاریخچه بازی های مورتال کامبت (1)/ Mortal Kombat
