خدا می گوید: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ». آسمان و زمین نور دارند. نور الهی است که آسمان و زمین را روشن کرده است. پس کسی که عالم را روشن ببیند با نور خدا آشنا شده {است}. نور خدا را در خودش هم ببیند؛ چون خود انسان هم جزء آسمان و زمین است. وقتی میگویی: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»، خود انسان نباید از قلم بیفتد و اگر انسان بخواهد خدا را ببیند، ]با[ آن نوری که در خودش هست باید خدا را ببیند، چون نزدیک ترین جا به انسان خود انسان است. اگر خدا را در خودش ببیند، خوب اگر کسی خدا را در خودش دید چه حالتی پیدا می‌کند؟ آیا ادعای خدایی می‌کند که خدا را در خودش دیده است، یا استغفار می کند؛ استغفار می کند. چرا؟ چون می گوید من در محضر خدا چه کرده ام، وقتی خدا را در خودش می بیند در مقابل دشمنان خدا احساس ناتوانی نمی کند؛ در مقابل دوستان خدا اظهار خودنمایی نمی کند. مشکل انسان این است که خودش را قبول دارد که من کسی هستم و چیزی هستم.
همه بدبختی‌ها از همین جا شروع می شود که انسان خودش را چیزی بداند، زمانی خدا را در خودش می بیند که خودش را چیزی نداند. اگر خودش را دید، او را نمی بیند؛ اما اگر او را دید، خودش را نمی بیند و این راهی است که قرار داده اند برای انسان که ببیند هرچه هست در عالم، آثار خداست، مالکش خداست، ولی اش خداست.
-------------------------
منبع : پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار و اندیشه های حضرت آیت الله محی الدین حائری شیرازی(حفظه الله)
مطالب مرتبط
