شاعر و استاد بزرگ شعر ونثر فارسی، شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی، پس از گذراندن مقدماتِ علوم ادبی و دینی در زادگاهش، شیراز، در جوانی به بغداد رفت و در مدرسه ی نظامیه ی آن به آموختن علوم متداول آن دوران پرداخت. پس از تحصیل به سرزمینهای شام، فلسطین، حجاز و روم و کشورهای دیگر مسافرت کرد و با جوامع مختلف آشنا گردید. سعدی در طی این سفرها، باکمک دیده ها و شنیده هایش به همراه قریحه ی شاعری، به سرودن اشعاری زیبا و ماندنی پرداخت. وی سپس به شیراز بازگشت و به تألیف و تصنیف منظومه های پندآموز که نتیجه ی سی سال تجربه، جهانگردی و مردم شناسی بود، دست زد. سعدی در سال 655 ه.ق اثر بزرگ اخلاقی و تربیتی خود به نام بوستان را سرود و در 656 ه.ق گلستان، یکی از شیواترین کتاب های نثر فارسی را تدوین کرد که در ضمن آن، از اشعار فارسی و عربی نیز استفاده شده است. همچنین دیوان سعدی و مجالس پنج گانه نیز از اوست. مدفن سعدی در شیراز، میزبان خیل علاقه مندان زبان وادب فارسی از سراسر دنیاست. سعدی به همراه فردوسی و حافظ، یکی از سه شاعر بسیار بزرگ و بلامنازع زبان و ادب فارسی است. در سخنِ او، غزل عاشقانه، آخرین حَدِّ لطافت و زیبایى را درک کرده و لطیف ترین معانی در ساده ترین و فصیح ترین و کامل ترین الفاظ آمده است. در حکمت و موعظه و ایراد حِکم و امثال از هر شاعر پارسی گوی، موفق تر است و نثر مزّین و آراسته و شیرین و جذابِ او در گلستان، بهترین نمونه ی نثرهای فصیح پارسی است. سعدی به سبب تقدُّم در نثر و نظم، از قرن هفتم به بعد، همواره مورد تقلید و پیروی شاعران و نویسندگانِ فارسی گوی ایران و خارج از ایران بوده است.
