تمام عمر سایه ات بوده بر سرم بعد از این چه کنم از داغ بی برادری
از روی نیزه سایه ات افتاده بر سرم ممنونم ای حسین که در فکر خواهری
عمر سعد ملعون در روز ۱۱ محرم دستور كوچ از كربلا به سوی كوفه را می دهد و زنان و حرم امام حسین(علیه السلام) را بر شتران بی جهاز سوار كرده و این ودایع نبوت را چون اسیران كفّار در سخت ترین مصائب و هُموم كوچ می دهند.[1] دشمنان اهل بیت پس از شهادت جان سوز امام حسین علیه السلام و یاران باوفایش جنایت هاى دیگرى نیز مرتکب شدند:
غارت خیمه هاسپاه عمر بن سعد، به ویژه دسته نابکار شمر، پس از شهادت امام حسین علیه السلام به خیمه هاى آن حضرت یورش برده و خیمه ها را غارت کردند و چهارپایان، لباس ها، صندوق ها، اسلحه ها و خوراکى ها را به یغما بردند. آنان، حتى حریم اهل بیت علیه السلام را مراعات نکردند و زیور و لباس هاى زنان را از آن ها ستاندند و آنها را کتک و شلاق زدند[2]
سعی بر شهید کردن امام سجاد علیه السلام ؛ از حمید بن مسلم روایت شد: به اتفاق شمر بن ذى الجوشن و گروهى از پیادگان، از خیمه ها گذشتیم تا به على بن الحسین علیه السلام رسیدیم که از شدت بیمارى از هوش رفته بود. همراهان شمر گفتند: که این بیمار را هم بکشیم؟ من گفتم: سبحان الله چه بى رحم مردمید شما. آیا این ناتوان را هم مى خواهید بکشید؟ همین بیمارى که بر او عارض شده، او را کافى است . به هر طریقى بود آنان را از کشتن على بن الحسین علیه السلام بازداشتم، ولى آن بى رحم ها پوستى را که آن حضرت بر آن خفته بود بکشیدند و به یغما بردند.[3]
تاختن اسب بر پیکر شهیدان عمر بن سعد خطاب به سپاه خود گفت: چه کسانى آمادگى تاختن اسب بر کشتگان را دارند؟ ده نفر از آنان اعلام آمادگى کردند و پس از نعل بندى اسبان خویش بر پیکر شهیدان کربلا، از جمله اباعبدالله الحسین علیه السلام اسب تاختند و پیکرهاى پر از جراحت و بى سر شهیدان را در هم شکستند.[4] سپس كشته های خودشان را پیدا كرده دفن نمودند ولی جنازه بی سر و زیر پای اسبان لگدكوب شده امام حسین ـ علیه السلام ـ و یارانش تا روز دوازدهم محرم عریان در بیابان كربلا بود تا اینكه توسط قبیله بنی اسد و به راهنمائی امام سجاد ـ علیه السلام ـ دفن شدند.[5]
عمر بن سعد دستور داد سر بريده امام حسين عليه السلام را با شتاب به كوفه ببرند، ماموريت رساندن سر مقدس اباعبدالله الحسين عليه السلام با خولى بن يزيد اصبحى و حميد بن مسلم بود. سرهاى ديگر شهيدان را پس از بريدن، ميان سركردگان جنايت كار تقسيم كردند تا نزد عبيدالله برده و پاداش بگيرند .[6]
پی نوشت:
[1] .نفس المهوم،ترجمه كسره ای، ص 490
[2] .الارشاد، ص 468
[3] .منتهى الامال، ج 1، ص 399
[4] .الارشاد، ص 469
[5] .نفس المهوم،ترجمه كسره ای، ص 492
[6] . منتهى الامال، ج 1، ص 401.
--------------------------------------------
مطالعه بیشتر در:
ویژه نامه خورشید بر نیزه/ ویژه عاشورای حسینی(علیه السلام)
مطالب مرتبط
