ژوزف آرتور کنت دو گوبینو نویسنده و فیلسوف فرانسوی در 14 ژوئیه 1816میلادی در نزدیکی پاریس به دنیا آمد و تحصیلات خود را در فرانسه، آلمان و سوئیس پشت سر نهاد. وی در این زمان به روزنامه نگاری و نیز نگارش رمان های پرماجرا پرداخت و پس از انتشار آثاری از خود، شهرت یافت. گوبینو هم چنین ضمن علاقه به ادبیات و صنایع آلمان، با شیفتگی تمام به این نتیجه رسید که اقوام آریایى، در قدرت، جمال و هوش، سرآمد دیگرانند، پس باید آنها را برتر از سایر نژادهای بشر دانست. ژوزف گوبینو برای خود رسالتی الهی قائل بود، اما چون در کشور خودش، به او اعتنایى نکردند به آلمان رفت و به اثبات برتری آلمان ها بر اقوام دیگر پرداخت. گوبینو اندیشه های خود را در کتابی به نام مقاله درباره نابرابری نژادهای انسان، در چهار جلد بیان داشت. این کتاب، در سال های بعد به شعله های برتری نژاد آریایى در آلمان بسیار دامن زد و ده ها سال پس از مرگ گوبینو، به عنوان یکی از الگوهای آدولف هیتلر رهبر آلمان نازی درآمد. به نظر گوبینو، مسئله نژادی نه تنها بر همه مسائل دیگر تاریخ برتری دارد، بلکه محور اصلی آن به شمار می آید. گوناگونی نژادها که ملت ها را می سازد، خود مبین سرنوشت مختلف این ملت هاست. گوبینو که به نژاد قوی و ضعیف معتقد است، انحطاط نژادهای قوی را بر اثر اختلاط با ملت های ضعیفی می داند که در جنگ مغلوبشان گشته اند. ژوزف گوبینو در این راستا، منظومه بلند آمادیس را در سه جلد و شامل دو هزار بیت سرود. این منظومه بلند و استعاری، فرضیه نژادی شاعر را عرضه می کند. آمادیس مظهر نژاد سفید، خاصه آریایى هاست که با دشمنان تمدن می جنگد. با این حال گوبینو در کنار این امور، به کارهای سیاسی و علمی نیز مشغول بود و پس از آنکه به سمت دبیر اول و سپس وزیر مختار فرانسه در دربار ایران منصوب شد، زبان های شرقی از جمله فارسی، عربی و نیز خطوط میخی را فرا گرفت. او ضمن حضور در میان مردم، با عقاید، آداب، رسوم، تاریخ، مذهب و متون فکری طبقات مختلف مردم آشنا گردید. گوبینو در این زمینه، به تالیف آثاری پرداخت که کتب سه سال در آسیا، تاریخ ایران و ادیان و فلسفه های آسیای مرکزی، نتیجه این حضور و دقت در متن جامعه است. ژوزف آرتور دو گوبینو سرانجام پس از 66 سال زندگی در سیزدهم اکتبر 1882میلادی درگذشت.
