سیدمحمدعلی صفیر در سال 1294 هجری شمسی(1333 هجری قمری) در کرمانشاه و در خاندانی اهل علم به دنیا آمد. وی در ابتدا مقداری از علوم حوزوی را فراگرفت و سپس از دانشکده معقول و منقول دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد. استاد صفیر از آن پس به تدریس پرداخت و در کنار آن به دفاع از حریم تشیع و پاسخ به شبهات همت گماشت. از جمله فعالیت های صفیر می توان به تأسیس مراکز فرهنگی و دینی از قبیل انجمن تعلیمات اسلامی ایران و همکاری در تأسیس بنای حسینیه ارشاد تهران اشاره نمود. استاد صفیر دارای طبعی بلند، همتی زیاد و مجاهدت و استقامت در راه حق و حقیقت بود و علاوه بر هُنر استادی در انواع شعر، در کارهای هنری نیز دست داشت. در بسیاری از مساجد ایران، آثار طبع هنری او روی کاشی کاری، ثبت و حک شده است. استاد صفیر با توجه به علوّ طبع و منش عارفانه خویش، هماره محبوب قلوب خاص و عام بوده و در محافل ادبی برای او و آثارش، ارزش ویژه ای قائل می باشند. خردنامه، دیوان اشعار، درس دین و تصحیح دیوان اشعار امام علی(علیه السلام) به فارسی از جمله آثار اوست. استاد صفیر سرانجام در 22 مهر سال 1377 ه.ش در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان و فرهیختگانِ بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
