شیخ مهدی واعظ خراسانی حدود سال ۱۲۸۶ هجری قمری، در مشهد به دنیا آمد. پدرش شیخ احمد واعظ ، فرزند شیخ محمدحسین واعظ مشهدی بود. در چهارده سالگی پدرش را از دست داد و در محضر حاج فاضل خراسانی و حاج سیدعباس شاهرودی فقه و اصول، تفسیر و حکمت آموخت و تحت ارشاد شیخ مهدی کبیر و آخوند بمانعلی به تمرین وعظ و خطابه پرداخت و احادیث و روایات بسیاری را به خاطر سپرد. شیخ مهدی واعظ خراسانی سالیان متمادی در ایوان رواق دارالسیاده حرم علی بن موسی الرضا(علیه السلام) و زمستان ها در شبستان مسجد گوهرشاد منبر می رفت و همه ساله در ماه رمضان در زمینه عقاید و تفسیر بحث می کرد و منبرهای او توسط طلاب حوزه همچون درس دنبال می شد. وی در مجالس ترحیم علما و مراجع تقلیدی چون علامه سیدمحسن امینی منبر رفت و آیات قرآن را به مناسبت مجالس گزینش می کرد. مباحث وی علاوه بر نقل حدیث شامل مطالب فلسفی، فقهی، کلامی، ادبی و تاریخی بود و بارها مورد تمجید علمای بزرگ از جمله آیت الله بروجردی قرار گرفت. او به جز مشهد به شهرهای سبزوار، نیشابور، یزد، اصفهان، تهران و کرمانشاه و همچنین بخارا، نجف، کربلا، کاظمین و سامرا سفر کرد و به تبلیغ مبادرت نمود. در واقعه مسجد گوهرشاد مشهد ۱۳۱۴ه.ش، شب هنگام به کمک اهل خانه و همسایگان از شهر متواری شد و مدت چهار سال زندگی مخفیانه داشت، سپس به اتفاق پسرش محمد واعظ زاده خراسانی به عتبات رفت و تا سال ۱۳۲۱ه.ش در نجف بود و در مسجد هندی آن شهر و نیز در کربلا در صحن حرم حسین بن علی(علیه السلام) و منزل علمای بزرگ منبر می رفت. وی ضمناً با مراجع و علمای حوزه علمیه نجف و کربلا مانند میرزا محمدحسین نائینی، آقا ضیاء الدین عراقی، حاج سیدعباس شاهرودی، حاج میرزا حسن بجنوردی، شیخ محمدعلی کاظمینی و دیگران رابطه صمیمی داشت. وی در نجف خطابه های زیادی ایراد کرد. شب ها در صحن حرم علی بن ابی طالب(علیه السلام) در زاویه نزدیک مسجد خضراء منبر می رفت. آخوند خراسانی در شمار کسانی بود که به سخنرانی های وی ارج می نهاد و در زمان مرجعیت سیدابوالحسن اصفهانی سالیان متمادی به دعوت او به نجف می رفت و خود وی شخصاً در پای منبرش می نشست. وی پس از سقوط رضاخان به اشاره آیت الله سیدابوالحسن اصفهانی، در سال ۱۳۲۱ه.ش به ایران بازگشت و تا سال ۱۳۲۹ه.ش در مشهد و شهرهای دیگر منبر می رفت. وی سرانجام پس از حدود هفتاد سال تبلیغ تشیع، طی سفری به تهران در روز ۲۴ آذر سال ۱۳۲۹ه.ش ، برابر ۵ ربیع الاول سال ۱۳۷۰ه.ق، در سن ۸۲ سالگی در این شهر درگذشت. تشییع جنازه وی در تهران با حضور علما و روحانیان بلند پایه برگزار شد و سیدابوالقاسم کاشانی بر وی نماز خواند. جنازه او را به مشهد انتقال دادند و پس از تشییع در رواق دارالضیافه حرم علی بن موسی الرضا(علیه السلام)، زیر طاق سمت چپ چسبیده به رواق دارالسیاده و در میان قبرهای قائم مقام و میرزا مهدی اصفهانی به خاک سپردند.
