آیت الله العظمی سیدمحسن حکیم در سال 1306 هجری قمری در کشور عراق دیده به جهان گشود. او در تحصیل مدارج عالی علمی از محضر بزرگانی همچون آیات عظام: آخوند خراسانی، میرزای نایینی و آقا ضیاء عراقی کسب فیض کرد. آیت الله حکیم نسبت به مسایل سیاسی و اجتماعی مسلمانان توجه ویژه ای اعمال می نمود و با زمامداران نالایق عراق سر ستیز داشت. ایشان علاوه بر مبارزه با استعمارگران غربی و حضور فعالانه در قیام اسلامی مردم عراق در سال 1920 میلادی، از انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی(ره) در طول سال های اولیه ی دهه ی 1340 ه.ش پشتیانی می نمود. آیت الله سیدمحسن حکیم با روی کار آمدن حزب بعث در عراق، به مخالفت با آنان پرداخت و از این روی، حُکام جور، انواع آزار و اذیت و اهانت را به ساحت این مرجع بزرگوار روا داشتند. سال های پایانی عمر آن عالم سترگ به بیماری و تبعید گذشت و منزل وی در نجف مورد هجوم عواملِ چماقدار حزب بعث قرار گرفت و انواع بی حرمتی ها را به ایشان نمودند. سرانجام این مرجع صبور و رهبر آگاه پس از تحمل رنج و مصیبت بسیار، ناشی از ظلم و ستم حکام بعث، پس از دوره ای بیماری، سرانجام در 84 سالگی به لقای معبود شتافت و در تشییعی با شکوه، در کنار کتابخانه اش در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
مطالب مرتبط
