جایگاه دنیا در آبادانی قیامت

آنچه در فضای فرهنگ مدرنیته زندگی جوانان ما را تهدید می کند و به نظر خودشان آینده شان را تیره و تار کرده است چیزی نیست جز جدّی گرفتن موضوعاتی که مربوط به قسمت گذران زندگی است و هیچ کدام اصل و حقیقت زندگی را تشکیل نمی دهد و این در حقیقت از بین بردن زندگی است. فرهنگی که در کنار زندگی به مرگ نظر نداشته باشد ازدواج کردن جوانانش همان قدر مایه ی دردسر و انحراف است که ازدواج نکردنشان. چون نسبت به آبادانی قیامت کوتاهی می کنند و همه ی عمر خود را صرفِ درآمد بیشتر مال دنیا می کنند در حالی که امیرالمؤمنین(علیه السلام) می فرمایند: «وَاعْلَمْ یا بُنَی! اَنَّ الرِّزْقَ رِزْقانِ: رِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ یطْلُبُک فَإِنْ اَنْتَ لَمْ تَأْتِهِ اَتاک...اِنَّ لَک مِنْ دُنْیاک، ما اَصْلَحْتَ بِهِ مَثْواک»[1] ای فرزندم! بدان که رزق، دو رزق است: رزقی که تو به دنبال آن هستی و رزقی که آن به دنبال تو است، رزقِ نوع دوم طوری است که اگر هم به سوی آن نروی، به سوی تو می آید.... دنیای تو برای تو همان قدر است که قیامتت را اصلاح کند.

چنانچه ملاحظه می فرمائید حضرت می فرمایند رزق حقیقی تو به تو می رسد سعی کن دنیا را وسیله ی آبادانی قیامت خود قرار دهی و در همین راستا رسول خدا(صلی الله علیه وآله) می فرمایند: «اِنَّ الرِّزْقَ لَیطالِبُ الْعَبْدَ اَکثَرَ مِمّا یطْلُبُهُ اَجَلُهُ»[2] رزق انسان در جستجوی اوست، بیش از آن که اجلش به دنبال اوست. و نیز از آن حضرت داریم: «لَوْ أَنَّ عَبْداً هَرَبَ مِنْ رِزْقِهِ لَاتَّبَعَهُ رِزْقُهُ حَتَّى یدْرِکهُ کمَا أَنَّ الْمَوْتَ یدْرِکهُ».[3] اگر بنده ی خدا از رزقش فرار هم بکند، رزقش او را دنبال می کند تا به او برسد، همان طور که مرگ، انسان را دنبال می کند تا به او برسد. آیا با توجه به این نکات می توان پذیرفت که زندگی عبارت باشد از همین حرص و جوش خوردن ها؟ پیامبر(صلی الله علیه وآله) که راستگوترین افراد ند، می فرمایند: «رزق هرکس معلوم است، اگر بناست بمیرد تا آخرین لقمه ای که برایش تعیین کرده اند نخورد، نمی میرد.»[4]

بعضی از افراد رزق خود را به حرام آلوده می کنند تا به گمان خود زندگی خوبی داشته باشند، ولی یک روز هم زندگی خوشی ندارند، مشکل مردم در رزقشان نیست، مشکل در حرصشان است. اگر حرص نزنیم، آنچه را رزقمان است حتماً به دست می آوریم و میدان را هم از دست تورم سازها می گیریم، چراکه آن ها از نردبان حرص ما بالا می روند و با قناعت ما زمین می خورند، قناعتی که با رویکرد به آبادانی قیامت به دست می آید.[5]