استاد سیدجلال الدین محدّث ارموی، مدرس، محقق، مصحّح و ادیب معاصر، در آذرماه سال 1283 هجری شمسی در شهر ارومیه به دنیا آمد. وی پس از اتمام تحصیلات مقدماتی در زادگاه خود و فراگیری ادبیات فارسی، به مشهد رفت و فقه، اصول، ادب، تاریخ و حدیث و رجال را در محضر علمای مشهد فرا گرفت. این استاد گرانقدر به علت شوق بسیار به مطالعه و نیز تحقیق در زمینه علوم حدیث، در جوانی از طرف آیت الله سیدحسین عرب باغی، از علمای ارومیه، - با این که سیدجلال الدین در صنف روحانیت نبود - لقب محدث گرفت. استاد محدث ارموی پس از پایان تحصیلات به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و برای تدریس، راهی تبریز شد. وی در سال 1320 ه.ش به هنگام ورود روس ها به آذربایجان، به تهران رفت و ریاست بخش کتب خطی کتابخانه ملی ایران را به عهده گرفت. استاد محدّث ارموی همچنین دکترای الهیات در رشته علوم منقول را اخذ کرد و در دانشکده معقول و منقول تدریس می نمود. علاوه بر آن این مدرس بزرگ، از علما و مراجع، اجازات بسیاری کسب نمود که اجازه روایت از آقا بزرگ تهرانی و شیخ محمدعلی معزّی دزفولی از آن جمله است. علامه ارموی بعد از بازنشستگی در سال 1347ه.ش، تا پایان عمر به تألیف کتاب مشغول بود. محدث ارموی دارای کتابخانه ای با کتاب های خطی نفیس فراوان بود و لذا در شناختن نسخه های قدیمی و خطی بسیار ماهر بود. او یکی از پرکارترین محققین علوم حدیثی و ادبی عصر اخیر بود و همتی عالی و پشتکار عجیبی داشت. وی در راه تحقیق، خستگی و مشقت را نمی شناخت به طوری که در بعضی موارد، حاشیه و تعلیق او بر یک کتاب، از اصل متن بیشتر بود. کتاب هایی که وی تصحیح و تحقیق و چاپ نموده است بالغ بر 45 جلد می باشد. کتب عشق و محبت، ایمان و رجعت در 4 جلد و تشریحُ الزَلازل باَحادیثِ الاَفاضل و نیز کشفِ الکربة در شرح دعای ندبه که حاصل شصت سال کار اوست، از جمله آثار این استادِ محقق می باشند. استاد سیدجلال الدین محدث ارموی سرانجام در پنجم آبان ماه سال 1358 ه.ش برابر با پنجم ذی حجه سال 1399 ه.ق در 75 سالگی بر اثر سکته قلبی در تهران در گذشت و در جوار آرامگاه شیخ ابوالفتوح رازی واقع در حرم حضرت عبدالعظیم(علیه السلام) در شهر ری به خاک سپرده شد.
