خداوند در قرآن کریم خطاب به حضرت مریم سلام الله علیها می فرماید:
فَکُلی وَ اشْرَبی وَ قَرِّی عَیْناً فَإِمَّا تَرَیِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولی إِنِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ إِنْسِیًّا؛[۱]
بخور و بنوش و چشمت روشن دار، اگر از آدمیان کسى را دیدى بگو من براى خدا روزه “کلام” نذر کرده ام پس امروز با بشرى سخن نمى گویم.
این کانال ارتباطی انسانها است که بیشتر به وسیله نطق از داخل افراد بیرون می ریزد. حرف زدن، کار به دست انسان می دهد.
روایات بسیار مفصّل است[۲] در مورد این که این زبان برای انسان مشکل ایجاد می کند واکثر مشکلاتی که برای انسان ایجاد می شود از کانال زبان است. این هم نه تنها زبان باشد؛ بلکه این کار، پشتوانه ای دارد. طرف می خواهد حرف دل را بیرون بریزد، و برای این کار، کانال طبیعی اش زبان است. چه بسیار افرادی بوده اند که عنایتی به ایشان شده، ولی ندانسته اند که این ها را نباید گفت، حتی در ابتدایی ترین عنایات؛ لذا آن عنایت ازاو گرفته می شود.
شاید شنیده باشید که فلانی می گفت: من با خواندن آیه آخر سوره کهف هر موقع از شب که می خواهم بیدار می شوم؛ ولی بعد از نقل آن، این توفیق از او گرفته می شود.
----------------
پی نوشت ها:
[۱]. سوره مریم، آیه ۲۶.
[۲]. از باب نمونه به چند روایت اشاره می شود:
اللِّسَانُ سَبُعٌ إِنْ أَطْلَقْتَهُ عَقَرَ؛ زبان درّنده ایست که اگر آنرا رها کنى، زخم زند.
احْذَرُوا اللِّسَانَ فَإِنَّهُ سَهْمٌ یُخْطِئُ؛ کناره جوئید از زبان پس بدرستى که آن تیرى است که خطا می کند.
حَدُّ اللِّسَانِ أَمْضَى مِنْ حَدِّ السِّنَانِ؛ تیزى زبان برنده ترست از تیزى تیغ.
رُبَّ حَرْبٍ جُنِیَتْ مِنْ لَفْظَهٍ؛ چه بسا جنگی که چیده شود از یک لفظى. (تصنیف غرر الحکم و درر الکلم ؛ ص۲۱۳)
--------------
منبع: بنیاد هاد
