نشانه ها و علائم آخرالزمان چیست؟

نشانه ها و علائم آخرالزمان چیست؟

این محدوده زمانی نشانه هایی دارد که اصطلاحاً « علائم آخرالزمان » خوانده می شود. علاوه بر اصطلاح رایج « علائم آخرالزمان » در فرهنگ مسلمانان اصطلاح مشابه دیگری به نام «اشراط الساعه» وجود دارد. این اصطلاح که بیشتر نزد اهل سنت رایج است، به نشانه های وقوع قیامت اختصاص دارد ولی روایاتی که ذیل این عنوان ذکر شده نشان می دهد بسیاری از نشانه های آن چون نشانه های آخرالزمان است و می توان بسیاری از علائم آخرالزمان را نشانه های قیامت دانست.

مرتبط:
آخرالزمان در بیان پیامبر صلی الله علیه و آله
ارتباط بین آخرالزمان و ظهور

آخرالزمان به دو بخش متفاوت تقسیم می شود. بر اساس روایات، بخش اول بسیار دشوار خواهد بود. بخشی از مشخصه های این عصر عبارت است از:

1. گریز از دین

حضرت محمد (صلی الله علیه وآله) ویژگی های انسان های این دوران را این گونه برشمرده است:

«زمانی بر مردم خواهد آمد که درهم های آن ها دینشان خواهد بود و همتشان شکم شان و قبله هاشان زنانشان. برای طلا و نقره رکوع و سجود به جای می آورند. آن ها همواره در حیرت و مستی خواهند بود نه بر مذهب مسلمانی اند و نه بر مسلک نصرانی.»[مستدرک الوسائل، محدث نوری، ج 11، ص 379]

2. دنیا پرستی

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «زمانی بر امت من می آید که در آن زمان درون های مردم پلید می شود ولی ظواهرشان به طمع مال دنیا آراسته می گردد به آنچه در پیشگاه خداوند است دل نمی بندند کارشان ریا و تظاهر است خوف از خدا به دلشان راه نیابد و خداوند آن ها را به عذابی فراگیر دچار سازد.

آن ها چون غریق خداوند را می خوانند ولی خداوند دعایشان را مستجاب نمی کند.»[کافی، شیخ کلینی، ج 8، ص 306]

3. آزمایش های بزرگ

یکی دیگر از ویژگی های دوران آخرالزمان امتحاناتی است که انسان ها در این دوران پشت سر می گذارند. با این آزمون ها، مردم به دو گروه تقسیم می شوند: موفق ها و ناموفق ها.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)، وقتی از چهره های موفق این دوران یاد می کند، با شگفتی به علی (علیه السلام) چنین می فرماید: «ای علی، بدان شگفت آورترین مردم درایمان و بزرگ ترین آنان در یقین مردمی هستند که در آخرالزمان [با آن ] که پیامبر خود را ندیدند و از امام خود محجوبند، به نوشته که خطی سیاه بر صفحه ای سپید است، ایمان می آورند.»[من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج 4، ص 366]

امیرمؤمنان علی (علیه السلام) نیز درباره نجات یافتگان این دوران می فرماید: «و آن زمانی است که از فتنه ها نجات نمی یابد مگر مؤمنانی که بی نام و نشانند. اگر در حضور باشند، شناخته نشوند و اگر غایب گردند، کسی سراغ آن ها را نمی گیرد. آن ها برای سیرکنندگان در شب ظلمانی جامعه ها چراغ های هدایت و نشانه های روشنند. نه مفسده جو هستند و نه فتنه انگیز. نه در پی اشاعه [فحشایند] و نه مردمی سفیه و لغو گو اینانند که خداوند درهای رحمتش را به سوی شان باز می کند و سختی ها و مشکلاتی را از آن ها برطرف می سازد.»[نهج البلاغه، خطبه 103]