پس از آرام شدن اوضاع داخلی ایران که به دنبال شورش افغان ها و سقوط صفویه در کشور ایجاد شده بود نادر قلی افشار با درایت و جنگجویى خود توانست یکی پس از دیگری بر مشکلات فائق آید و اوضاع را کنترل کند. وی در سال 1736م کلیه معتمدان محلی و کشوری را در صحرای مُغان جمع کرد و شرحی از خدمات خود و بی کفایتی آخرین شاه صفوی خواند. سپس نادر از این افراد خواست که درباره سلطنت تعیین تکلیف کنند و در این میان، حاضرین او را نامزد سلطنت کردند. نادر در ابتدا با سیاست کاری سعی کرد از پذیرش سلطنت خودداری نماید. اما سرانجام پس از یک ماه تامل به شرط اینکه کسی از خاندان صفوی حمایت نکند و تمامی شرکت کنندگان باید نسبت به نادر و فرزندان او وفادار باشند، سلطنت را پذیرفت. وقتی این شرایط مورد پذیرش حضار قرار گرفت نادرقلی افشار در نهم مارس 1736م به نام نادرشاه افشار در دشت مغان تاج گذاری کرد. وی در طول نزدیک به 12 سال سلطنت خود جنگ های مهمی از جمله جنگ با هند و عثمانی کرد و غنایم بی شماری نصیب ایران نمود. نادر شاه در سال های پایانی عمر خود تغییر اخلاق داد و پس از کور کردن فرزندش، اغلب اطرافیان خود را کشت. در نتیجه تعدادی از سردارانش به سراپرده او حمله کردند و او را از پای درآوردند. نادرشاه افشار به دلیل جنگ های فراوان و کشورگشایی هایی متعدد به عنوان "ناپلئون شرق" معروف است.
مطالب مرتبط
