گابریل دانونزیو، در دوازدهم مارس 1863م در ایتالیا به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات، مدت كوتاهی در مؤسسات انتشاراتی به كار پرداخت و پس از چندی درصدد برآمد تا نویسندگی را پیشه خود سازد. او نخستین دیوان اشعار خود را در 16 سالگی انتشار داد و در سال های بعد دیوان ها و رمان های دیگری منتشر كرد. دانونزیو مدتی نیز به روزنامه نویسی، نقادی هنر و تاریخ نویسی مشغول شد و در زمان جنگ جهانی اول، در مقام فرماندهی یك هنگ هوایى، چندین بار شهر وین را بمباران كرد. او هم چنین پس از جنگ، برای اولین بار، اساس فاشیسم را كه خواهان برتری جویى ملی یا نژادی، اعمال زور و خشونت، رهبری استبدادی و برخورد شدید با مخالفان است، پی ریزی كرد. با این حال، دانونزیو در كنار فعالیت های اجتماعی، سیاسی و نظامی، به كارهای ادبی هم اشتغال داشت و به شهرت رسید. مشخصه بخش اعظم زندگی او، جسارت، لجام گسیختگی، احساساتی گری و بی نظمی بود. او آینه ای در برابر طبیعت قرار نمی دهد و هدف او كلاً زیبایى شناسی است. تمایل وی بیشتر به جلوه گر ساختن زیبایى است تا توصیف زندگی. زیبایى از دیدگاه دانونزیو عبارت است از زیبایى نفسانی. او را به عمق احساس یا اندیشه راهی نیست. دانونزیو در نمایش نامه نویسی، هیچ گونه توفیقی نیافته است زیرا نمایش نامه هایش عملاً فاقد تحرك و بیش از اندازه ذهنی است. با این حال از وی داستان های متعددی برجای مانده كه او را در شمار نویسندگان بزرگ قرار داده است و برایش شهرتی فراوان به ارمغان آورده است. آثاری هم چون سرزمین دست نخورده، هوس و آتش از جمله كارهای اوست كه شهرتی جهانی دارند. دانونزیو در نوشته های خود از نظم و نثر، اندیشه های ضدمذهبی داشت. از لحاظ شیوه نگارش، دانونزیو به كلمه ارزش زندگی می دهد، كلمه شدت و حدّت زندگی را چنان بیان می كند كه قدرت تخیل تنها قادر به وصف آن نیست. شخصیت كم نظیر او از استعدادهای گوناگون برخوردار بود، اما به سبب بی پروایى در بیان و گستاخی در اظهار عقاید شخصی، غالباً مورد حمله معاصران قرار می گرفت. دانونزیو را می توان در شمار نویسندگانی قرار داد كه بیش از هر چیز در این فكر بودند كه زندگی شخصی و خصوصی خود را به صورت شعر و اثری هنری درآورند و از خود قهرمانی شگفت انگیز بسازند. گابریل دانونزیو، سرانجام در بیستم سپتامبر 1938م در هفتادوپنج سالگی در نهایت شهرت جان سپرد.
