دكتر "امیل آدولف فون بهرینگ" در 15 مارس 1854م به دنیا آمد و پس از پایان تحصیلات ابتدایى، با استفاده از كمك های تحصیلی به دانشگاه "فردریك ویلهلم" وارد شد و در سال 1878م موفق به اخذ درجه دكترا در پزشكی گردید و سپس به عنوان جراح در ارتش مشغول به كار شد وی از سال 1888م به تدریس در دانشكده پزشكی ارتش پرداخت و سال بعد در "انستیتوی روبروت كخ" استخدام شد. شاگردان دكتر كخ به كشف میكربهای عامل بیماری می پرداختند اما بهرینگ به فكر نابودی میكربها بود و نتیجه مطالعات خود را در مقاله "عفونت و ضدعفونت درتئوری وعمل" مطرح ساخته بود. وی در سال 1890م به این نتیجه رسید كه اگر سرم خون حیوان مبتلا به كزاز را به حیوان دیگری منتقل كند آن حیوان در برابر این بیماری مصونیت پیدا می كند و بدین ترتیب واكسن كزاز را ساخت. دكتر بهرینگ سپس همین رویه را در مورد دیفتری كه بیماری خطرناكی برای كودكان محسوب می شد، به كار گرفت و در 20 دسامبر 1891 با استفاده از سرم ضددیفتری به معالجه یك كودك پرداخت و پس از مشاهده نتیجه مثبت آن، در سال 1892م پادزهر دیفتری را روانه بازار ساخت. خصوصیت این سرم در آن بود كه نه فقط موجب مصونیت می گردید بلكه در درمان شخص مبتلا هم بسیار مؤثر بود. دكتر بهرینگ كه به دریافت جایزه آكادمی علوم پزشكی فرانسه، جایزه انستیتوی فرانسه، لقب عالیجناب پروس و نشان صلیب آهن در جنگ جهانی اول نائل آمده بود، در سال 1901 اولین جایزه نوبل پزشكی را به خود اختصاص داد امیل آدولف فون بهرینگ در آخرین روز مارس 1917 در 63 سالگی درگذشت.
