آیت الله شیخ احمد حجتی در سال 1297ش (1337ق) در شهرستان میانه در آذربایجان به دنیا آمد و در كودكی پدر را از دست داد. وی تحت تكفل و تربیت برادر بزرگش میرزا ابومحمد قرار گرفت. ایشان پس از مدتی تحصیل، راهی خدمت سربازی شد و پس از آن درس را ادامه نداد ولی بر اثر رؤیای صادقانه ای كه دید، بار دیگر به تحصیل علوم دینی روی آورد. از این رو به قم رفت و به مدت سیزده سال از محضر عالمانی همچون: سید محمد حجت كوه كمره ای، سیدحسین بروجردی، امام خمینی و سید شهاب الدین مرعشی نجفی بهره برد تا به اجتهاد دست یافت. آیت اللَّه حجتی سپس در میانه به ارشاد مردم مشغول شد و پس از سالیانی راهی تهران گردید. وی به موازات تلاش علمی و فعالیت تبلیغی و پاسداری از شریعت، در صحنه سیاسی نیز حضوری فعال داشت و پس از بازداشت حضرت امام در جریان قیام پانزده خرداد 1342 علیه رژیم به اعتراض برخاست. افشاگری آیت اللَّه حجتی علیه رژیم خودكامه به آنجا رسید كه از سخنرانی ایشان جلوگیری كردند و ایشان ممنوع المنبر شد. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز از حامیان نظام به شمار می رفت و مورد عنایت امام و مقام معظم رهبری بود. این فقیه وارسته در زمره مجتهدان و فاضلانی قرار داشت كه عمر با بركت خویش را در راه كسب دانش فقه و تدریس علوم دینی صرف كرد و همزمان با تلاش های فكری، ضمن دوری از جنجال های تبلیغاتی، به تهذیب نفس و دوری از تعلقات دنیوی پرداخت تا جایی كه به موفقیت های معنوی و عرفانی والایی دست یافت. آیت اللَّه احمدحجتی سرانجام در اواخر اسفند 1376 ش در 82 سالگی به دیدار معبود شتافت و در قبرستان نو در قم دفن شد.
