حضرت آیت اللَّه العظمی سیدحسین طباطبایی بروجردی در حدود سال 1254 ش (1292 ق) در بروجرد به دنیا آمد و پس از فراگیری مقدمات در زادگاه خود راهی نجف اشرف گردید. ایشان در نجف از استادان نامدار زمان از قبیل آخوند خراسانی، شیخ الشریعه اصفهانی و سیدمحمدكاظم یزدی استفاده برد و به مدارج والای علمی و فقهی دست یافت. آیت اللَّه بروجردی پس از اخذ اجازات متعدد اجتهاد، در بروجرد سكنی گزید و به امور علمی و مذهبی پرداخت. اما پس از مدتی، به اصرار فضلای حوزه علمیه قم، در سال 1324 ش راهی آن حوزه مبارك گردید و زعامت آن را به عهده گرفت. حضور ایشان بر مسند زعامت حوزه علمیه مانع اجرای نقشه های خائنانه رژیم پهلوی بود و شاه تا زمان حیات معظم له از اجرای برنامه های ضد دینی خود به صورت آشكار اجتناب می كرد. آیت اللَّه بروجردی سال های متمادی بر مسند تدریس تكیه زد و شاگردان فراوانی را تربیت كرد كه حضرات آیات: شهید مرتضی مطهری، سیدمحمد حسینی بهشتی، جعفر سبحانی، علی پناه اشتهاردی، حسین نوری همدانی، ناصر مكارم شیرازی، مجتبی محمدی عراقی، سیدمصطفی صفایی خوانساری و ده ها عالم فاضل از آن جمله اند. همچنین آثار متعددی از این فقیه فرزانه به یادگار مانده اند كه برخی از آنها بدین قرارند: جامع احادیث شیعه، طبقات رجال و حاشیه بركفایه. سرانجام این عالم ربانی و مرجع عظیم در دهم فروردین سال 1340 ش برابر با 13 شوال 1380 ق در 86 سالگی درگذشت و پس از تشییعی باشكوه، در كنار مسجد اعظم قم كه از آثار ماندگار ایشان است به خاك سپرده شد.
