مدتی قبل از آغاز ریاست جمهوری آبراهام لینْكُلْنْ در امریكا، ایالات این كشور به دو دسته جنوبی (طرفدار برده داری) و شمالی (مخالف برده داری) تقسیم شده بودند. با پیروزی حزب جمهوری خواه امریكا و انتخاب لینكُلْن به ریاست جمهوری این كشور در مارس 1861م، رهبران جنوب كه منافع خود را در معرض خطر می دیدند خواستار تجزیه ایالاتشان از امریكا شدند و خودْ ائتلاف ایالات امریكا را تشكیل دادند. به همین خاطر جنگ های داخلی معروف به جنگ های انفصال از دوازدهم آوریل 1861 آغاز شد و چهار سال به طول انجامید. این جنگ سرانجام در 9 آوریل 1865م با كشته شدن بیش از نیم میلیون نفر و وارد آمدن خسارات مالی بسیار، به نفع شمالی ها كه مخالف برده داری بودند پایان یافت. در نتیجه جنگ های انفصال، برده داری رسماً لغو گردید. با این حال، مدت كوتاهی پس از پایان جنگ، آبراهام لینكلن، رهبر ضدبرده داری توسط یكی از مخالفانش ترور شد و به قتل رسید. پاره ای از مورخین غربی معتقدند سیاست جمهوری خواهان در امر آزادی بردگان، به خاطر قبح و زشتی اسارت سیاهان نبوده، بلكه اقدامی بوده است برای جلب آراء مثبت سیاهان كه رقم قابل ملاحظه ای از جمعیت امریكا را تشكیل می دادند. در آن زمان تصور جمهوری خواهان این بود كه در صورت آزادی بردگان، آراء میلیون ها سیاه پوست، تضمین محكمی برای برقرار ماندن قدرت در دست جمهوری خواهان خواهد بود. طرز تلقی جمهوری خواهان از سیاست آزادسازی سیاهان، همان نتیجه مطلوبی را كه آنان برای خود تصور می كردند به ارمغان آورد و این حزب توانست پنج رئیس جمهور را برای شش دوره حكومت پی درپی در طی مدت 25 سال، از میان اعضای خود برگزیند. از این رو باید گفت كه آزادی بردگان تنها شعاری بود در راستای اهداف قدرت طلبانه حزب جمهوری خواه حاكم. وگرنه دولت مردان امریكا، همگی بدون استثنا، سیاست هایشان مبتنی بر تمایلات و گرایشات نژادپرستانه بوده و همواره سیاه پوستان و سرخ پوستان را به دیده تحقیر و نفرت می نگرند. براساس اسناد به دست آمده، حتی خودِ آبراهام لینكلن نیز از برتری نژادی سفید بر سیاه حمایت كرده و مخالف تساوی آن دو بوده است.
