با آغاز دهه 1990میلادی، و وقوع تحولات وسیع در بلوک شرق، زمزمه های استقلال طلبی در کشورهای شرقی اروپا آغاز شد که در این میان، مجلس ملی بوسنی و هرزگوین در 15 اکتبر سال 1991میلادی، استقلال این کشور را اعلام کرد و طی همه پرسی در تاریخ اول مارس 1992میلادی، مسلمانان بوسنی با بیش از 99 درصد آراء، رأی به استقلال میهن خود دادند. اما مجلس برای رأی گیری در مورد اصلاحیه قانون اساسی، با مخالفت صرب های حاضر در جلسه مواجه شد و مجلس، در نهایت، بدون حضور صرب های مخالف، استقلال این جمهوری را رسمیت بخشید. صرب ها نیز که در اقلیت بودند، چهار منطقه صرب نشین را خودمختار اعلام کردند. این اقدام با مخالفت رهبران مسلمان و کُروات مواجه شد ولی صرب ها با آغاز اعمال تروریستی، بمب گذاری و حمله به مراکز مسلمانان و کُروات ها، تهدید کردند که مناطق دیگری را به مناطق خود می افزایند. با گسترش حملات صرب ها، ارتش صربستان در نهم آوریل 1992میلادی، وارد یک جنگ تمام عیار علیه مسلمانان و کروات ها شد و به دنبال آن، تصفیه قومی و کشتار و خون ریزی حتی به روستاهای کوچک نیز سرایت کرد. قتل عام وسیع مردم بوسنی، مصادره اموال آنان، تخریب خانه ها، بمباران های هوایى و آتش توپخانه صرب ها علیه بوسنی باعث شد تا مردم مسلمان این منطقه، تحت شدیدترین حملات وحشیانه صرب ها قرار گیرند. با این حال، این امر واکنش عَمَلی مجامع جهانی و سردمداران حمایت از حقوق بشر را در پی نداشت. عمده ترین دلیل برای عدم دخالت و جلوگیری از ادامه کشتار و جنایات در این منطقه، مسئله حضور اسلام و مسلمانان بود، چرا که جامعه جهانی در مورد اختلاف صربستان و کرواسی، عملاً وارد میدان شده و صربستان را به خاتمه جنگ وا داشته بود. در این مسئله تعلل و تسامح نهادهای بین المللی جهان باعث شد تا صرب ها به صورتی وحشیانه کشتار مسلمانان بوسنی را ادامه دهند بدون این که از عواقب آن ترسی به خود راه دهند. سرانجام پس از گفتگوها و تبادل نظرهای بسیار، قرارداد صلح دِیتون در سال 1996میلادی، به امضا رسید و قرار شد که مقام ریاست جمهوری به طور دوره ای بین صرب ها، کروات ها و مسلمانان گردش کند.
مطالب مرتبط
