صدام حسین دیكتاتور عراق، پس از متاركه پدر و مادرش از یك دیگر در 28 آوریل 1937م در روستایى در حومه تكریت به دنیا آمد. وی در بیست سالگی دایى خود را به قتل رساند و روانه زندان شد. اما پس از شش ماه آزاد گردید. او در 22 سالگی به عضویت حزب بعث عراق درآمد و در عملیات ترور ناموفق عبدالكریم قاسم، رئیس جمهور وقت شركت كرد. صدام سپس به سوریه و لبنان گریخت و با به قدرت رسیدن احمد حسن البكر به عراق بازگشت. در این هنگام، با حذف عناصر غیربعثی از كادر رهبری عراق، صدام در سن 32 سالگی توسط حسن البكر به معاونت شورای فرماندهی حزب بعث برگزیده شد و به این ترتیب مرد شماره دو عراق گردید. با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، حسن البكر ایران را به رسمیت شناخت و قصد داشت رابطه نزدیكی با جمهوری اسلامی ایران برقرار كند، اما تحت فشار معاونش صدام، مجبور به استعفا و كناره گیری از قدرت گردید. از این زمان یعنی ژوئیه 1979، صدام حسین قدرت اول عراق شد و به تصفیه های خونین و بی سروصدایى دست زد و مخالفان خود را از سر راه برداشت. وی پس از استحكام موقعیت خویش و تسلیح ارتش عراق، در سپتامبر 1980م جنگ خونینی را كه در حدود هشت سال ادامه یافت با كشور همسایه اش ایران، آغاز كرد. صدام در این جنگ، از حمایت بی دریغ همه قدرت های شرق و غرب عالم برخوردار بود. با این حال بدون دستیابی به اهداف رؤیایى خود در این جنگ و پس از ارتكاب فجیع ترین جنایات جنگی و بی حرمتی به تمامی قوانین شناخته شده بین المللی مربوط به زمان جنگ، در سال 1988م از مرزهای ایران عقب نشینی كرد. صدام یك سال بعد با خیال مشابهی به همسایه دیگرش، كویت حمله كرد و پس از شش ماه اشغال، با یورش سنگین امریكا و نیروهای متحد، با ذلت عقب نشینی كرد. در این زمان شورش های داخلی به انتفاضه ای مردمی تبدیل شد كه علیه صدام خروشید، اما صدام با قساوتی بی نظیر، صدها هزار نفر را به خاك و خون كشید و با بی رحمی هر چه تمام تر، تمامی حركت های اعتراض را سركوب كرد. او هم چنین در طول سالیان حكومت خود، هزاران هزار نفر مرد و زن و جوان و سالخورده را به اتهامات واهی روانه زندان های مخوف خود نمود كه كمتر كسی از میان آنان، زنده بیرون آمد. پس از حملات یازدهم سپتامبر 2001م و تصمیم امریكا برای حمله به عراق، سیل تبلیغات امریكا و انگلیس علیه عراق به اتهام تولید و تكثیر سلاح های كشتار جمعی باعث شد تا نیروهای این دو كشور در بیستم مارس 2003م به عراق حمله برند. پس از سه هفته از آغاز جنگ، ارتش و مقامات عالی رتبه عراق، یكباره دست از مقاومت كشیدند و با حركتی از پیش تعیین شده، كشور را به اشغال گران سپردند. با سقوط بغداد در نهم آوریل 2003م، دوران حكومت سیاه و ننگین دیكتاتوری از نسل چنگیز خان و تیمور لنگ و هیتلر پایان یافت و زمانه عربده كشی های مستانه از قدرت و ایجاد جو رعب و وحشت خاتمه پذیرفت. با این حال مدتی بعد در حركتی نمایشی، صدام توسط اشغال گران گرفتار آمد و دور تازه ای از فریب افكار عمومی جهان آغاز شد.
مطالب مرتبط
