چارلز رابرت داروین طبیعی دان، فیزیولوژیست و دانشمند انگلیسی در 12 فوریه 1809م در انگلیس به دنیا آمد. وی در ابتدا مقداری دروس طب خواند و سپس الهیات را به پایان رساند، ولی مصاحبت دوستان جدید او را به علوم طبیعی رهنمون ساخت. داروین در سال 1831م به عنوان طبیعی دان، عضو هیأتی از محققان شد كه قرار بود به امریكای جنوبی و جزایر غربی اقیانوس آرام سفر كنند. در این سفر پنج ساله، داروین درباره جانداران و سنگواره های روزگاران پیشین مطالعات فراوانی انجام داد و اصل انتخاب طبیعی در مغزش پرورده شد. هرچند پژوهش های داروین نزدیك به بیست سال به طول انجامید اما او از نگارش و انتشار آن پرهیز می كرد تا اینكه با اطلاع از پژوهشی درباره تكامل، دریافتْ نتیجه ای را كه از 20 سال مطالعه به دست آورده بود، دانشمندی دیگر در كتاب خود خاطر نشان ساخته است. از این رو داروین درصدد برآمد تا نتایج تحقیقات و مطالعات خود را عنوان سازد. از این رو، داروین در اول ژانویه 1858م نتایج كارهای علمی خود را مطرح كرد و آنها را در كتاب "اصل انواع"، منتشر نمود. نظراتی كه وی در این كتاب و در كتب دیگر در باب تغییر انواع داده، موجب تأسیس مكتبی به نام داروینیسم گردیده است. بنابر قانون تبدیل انواع، موجودات در آغازِ خلقت، چنان كه امروزه هستند، خلق نشده اند. آنها در ابتدا بسیار پَست و ساده بوده، سپس طی میلیون ها سال، طبق قوانین طبیعی به سوی كمال رفته و به دو دسته گیاهان و جانوران تبدیل شده اند. آنها بعدها استخوان دار شده و چهار پایان ظهور كرده اند. سرانجام، حیوان دو پا كه حُكما، حیوان ناطق خوانده و آن را اشرف مخلوقات می دانند، بالاتر از همه قرار گرفته است. داروین نخستین كسی بود كه گفت رستنی ها و جانوران، به خودی خود دگرگون می شوند اما اگر این دگرگونی ها با محیط دمساز باشد آن گیاه یا جانور به زندگی خود ادامه می دهد و گرنه محكوم به فناست. داروین عقیده قدما درباره نژاد انسان كه بنا بر حكایات تورات، همه از نسل آدم بودند را مورد انتقاد قرار داد و نظریه تطوّر یا تكامل را عرضه داشت كه بر عكس نظر قدما، به جای هبوط، در حقیقت، صعود آدمی را از مرحله بسیار ابتدایى به مرحله پیچیده حیات و تكامل او را از راه تطابق و سازگاری با محیط به پیش می كشید. وی مخالف انتقاد جزمی دین به داستان غیر علمی آفرینش بود. هرچند انتشار افكار داروین در ابتدا باعث بحث و جنجال فراوانی در جامعه علمی آن روز گردید ولی پس از طی سالیانی و حتی ده ها سال پس از مرگ داروین، تحت بررسی های فراوان قرار گرفت و مورد نقد و تشكیك بسیاری از متفكران واقع شد چارلز داروین سرانجام در نوزدهم آوریل 1882م در 73 سالگی درگذشت و در كنار اسحاق نیوتن در كلیسای وست مینْسْتِر به خاك سپرده شد.
