آواتار/ اراده الهی(کن فیکون)

﴿إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيئًا أَنْ يقُولَ لَهُ كُنْ فَيكُونُ﴾.[1]
فرمان خدا چنین است که هرگاه چیزی را اراده کند، تنها به آن می گوید: «موجود باش!»، آن نیز بی درنگ موجود می شود!
آیات متعدد  کن فیکون در قرآن در صدد القای این مطلب هستند که خداوند اراده اش نافذ مطلق است و هیچ مانعی برای آن نیست و همه اسباب در خدمت اراده اوست و هر گاه چیزی را بخواهد و اراده کند و حکم نماید، فقط کافی است امر به ایجاد کند تا بدون شک و قطعاً واقع شود.
اگر در آیه آمده " أَن نَّقُولَ لَهُ كُن ..." ، از باب ضیق لفظ است وگرنه همین که حق تعالی اراده کند، اراده اش محقق می شود و قول او همان ایجاد است ، نه این که خدا لفظ "کن= باش" را می گوید و بعد محقق می شود.
به عبارتی كن، اشاره به اراده تكوینى الهى است و معناى این آیات این است كه هنگامى كه خداوند اراده آفرینش موجودى را كرد، آن موجود ایجاد مى شود.
اولاً خداوند متعال در ایجاد هر شی نیازمند اسباب و ابزار و خلاصه چیز دیگرى نیست. ثانیا اگر اراده الهى به شى  تعلق گرفت، آن شى ء حتما همانگونه كه اراده الهى بدان تعلق گرفته است، موجود می شود

به عبارت دیگر هر شىء و موجودى كه مورد تعلق اراده الهى قرار گرفت، شأن خداوند این است كه آن شىء حتماً موجود می شود.
بنابراین معناى این دسته آیات این است كه خداوند وجود هر موجودى را كه اراده كرد، به جز به ذات خدا به چیز دیگرى نیازمند نیست و چون خداوند آن را اراده كند، آن شى ء ایجاد مى شود.[2]

توضیحات بیشتر در:
اراده الهی در تفسیر آیت الله سبحانی
-----------------------------------------------
پی نوشت:
[1]. یس، آیه ۸۲.
[2]. المیزان، ج 17، ص 175 ـ 170 با تلخیص.