آلفرد دو موسه، شاعر و نمایش نامه نویس برجسته فرانسوی در یازدهم دسامبر 1810م در خانواده ای با فرهنگ در پاریس زاده شد. وی دوران كودكی را بسیار آرام و منظم گذراند و از آن زمان به سرودن شعر علاقه نشان داد. موسه شعر می گفت، نقاشی می كرد، به موسیقی دلبستگی خاصی داشت و مصمم بود كه در رشته حقوق یا پزشكی تحصیلات خود را به پایان رساند. در نهایتْ شعر را برگزید و عمر خود را به آن مصروف داشت. آلفرد منظومه های كوچكی ساخت كه باب سلیقه مردم عصر بود؛ اشعار نخستین او رنگ خاصی نداشت. نه ملال در آن دیده می شد، نه عصیان و نه اندیشه ای اخلاقی و نه فلسفه خاص. تنها پرتوهایى بود كه از قریحه شاعری پیش رس تراوش می كرد كه با وجود سن كم او، دارای تركیبی استادانه و بیانی روان و قالبی زیبا و لطیف بود و نشانه ای از مبتدی بودن شاعر در آنها به چشم نمی خورد. موسه جوانی اجتماعی و خوش محضر بود و به زودی توانست به وسیله استقلال فكری و روحی و ژرف بینی در تحلیل روانی و دارا بودن هوش سرشار، مورد توجه ادبای وقت قرار گیرد. وی در 19 سالگی اولین دیوان شعر خود به نام قصه های اسپانیایى و ایتالیایى را انتشار داد كه به سبب رهایى از قواعد بیان و به كار بردن لحن مسخره آمیز و گستاخانه مورد سرزنش قرار گرفت. در هر حال، موسه پس از انتشار این دیوان مقامی خاص در جامعه ادبی فرانسه یافت. موسه در عالم تئاتر نیز با اولین نمایش نامه هایش غوغاها برانگیخت. وی در نمایش نامه های اولیه خود كه در 22 سالگی بر صحنه برد، برجسته ترین اندیشه های ادبی و اطلاعاتی درباره الهام شاعرانه كه پیش از او كسی درباره آن چیزی ننوشته بود، عرضه كرد. در این زمانْ موسه نظر بدبینانه ای درباره نهضت ادبی عصر خود بیان داشت و گفت: امروزه دیگر هنر وجود ندارد. وی در ادامه، نمایش نامه های متعددی نگاشت و هم زمان به سرودن شعر نیز پرداخت. فصاحت تغزُّلی، روانی بیان و مسائل عاطفی و احساس های درون موجب شد كه شعرهای موسه دردل عامه مردم جای گیرد و او راشاعر بزرگ غنایى معرفی كند. موسه در سی سالگی به پیری زودرس رسید. از بلندپروازی ها در او نشانه ای باقی نماند، سرچشمه تخیلاتش خشك و حساسیتش ضعیف گشت و تا پایان عمر، جز چند منظومه ،چند قصه و چندكمدی كه گاه در آنها خیال انگیزی، شور، ظرافت و خوش طبعی پیشین دیده می شد، اثر مهمی نیافرید. در واقعْ دوره خلاقه هنری موسه، ده سال بیشتر طول نكشید و آثار نمایشی وی پیروزی واقعی و گسترده را در حدود نیم قرن پس از مرگش به دست آورد. نبوغ حقیقی موسه با هیجان های زندگی خصوصیش رابطه بسیار نزدیك داشت و هنگامی كه سرچشمه های الهام بخش زندگی او خشك یا ضعیف گشت، خلق آثار هنری او نیز رو به كاهش نهاد. نمایش نامه های اخلاقی و معنوی موسه و استقلال اندیشه او موجب شد كه از پایدارترین نویسندگان نیمه اول قرن نوزدهم به شمار آید. موسه از عصر خود پیش بود و آزادی فكر و قدرت تخیل و تیزبینی و ژرف نگری در آثار او درست همان چیزی بود كه مردم عصر جدید انتظارش را داشتند. در میان آثار نمایشی آلفرد موسه، كمدی با عشق شوخی نمی كنند، لوران ساتچو و شمعدان قابل توجه اند و قطعه شب ها، امید به خداوند و یادگار از آثار مهم منظوم وی می باشند. آلفرد دو موسه سرانجام در دوم مه 1857م در 47 سالگی درگذشت.
