ناپلئون بُناپارت امپراتور قدرت مند فرانسه، در پانزدهم اوت 1769میلادی در جزیره کُرس در نزدیکی ایتالیا متولد شد. وی در کودکی راهی فرانسه شد و پس از طی تحصیلات مقدماتی خود، وارد مدرسه نظام گردید. ناپلئون در آغاز انقلاب کبیر فرانسه، درجه ستوان یکمی داشت و در جریان وقایع خونین حکومت ترور، با درجه سروانی در پاریس خدمت می کرد. وی در سال 1795میلادی به دلیل نزدیکی و دوستی با دولت مردان فرانسوی به فرماندهی نیروهای فرانسه در ایتالیا منصوب شد. ناپلئون در سال های 1796 تا 1799میلادی با پیروزی های پیاپی در جنگ با دشمنان رژیم جدید فرانسه و توسعه قلمرو حکومت این کشور محبوبیت زیادی در میان مردم فرانسه به دست آورد. این امر زمینه ساز کودتای نهم نوامبر 1799میلادی و به دست گرفتن قدرت توسط ناپلئون گردید. پس از آن، ناپلئون برای دستیابی به مقام امپراتوری فرانسه تلاش کرد تا اینکه در دوم دسامبر 1804 میلادی، به عنوان امپراتور فرانسه تاج گذاری نمود. این امپراتور قدرت طلب در اندیشه کشورگشایى و توسعه متصرفات خود در نقاط مختلف جهان بود، از این رو در دوران حکومتش، جنگ های متعددی با سایر کشورها کرد و قسمت های زیادی از اروپا را به تصرف در آورد. اما از سال 1812 میلادی و به دنبال لشکرکشی نافرجام به روسیه، قدرت ناپلئون رو به ضعف نهاد و پس از شکست در برابر ارتش مشترک انگلیس، روسیه و اتریش در سال 1814میلادی، در ششم آوریل آن سال، اجباراً از حکومت کناره گیری کرد و متحدین اجازه دادند با حفظ عنوان امپراتور، حاکم جزیره اِلب در دریای مدیترانه باشد. با این حال ناپلئون ده ماه بعد در اواخر فوریه سال 1815 میلادی، از این جزیره گریخت و به فرانسه رفت و مدت صد روز دیگر حکومت کرد. این دوران که به حکومت صد روزه معروف شد، با نبرد واترلو به پایان رسید. از این رو، ناپلئون بار دیگر ناچار شد دست از پادشاهی بکشد ولی متحدین به تقاضای او برای تفویض مقام امپراتوری فرانسه به پسر وی اعتنا نکردند. ناپلئون این بار به جزیره دور دست سِنْت هِلن در جنوب اقیانوس اطلس تبعید شد و پس از شش سال در پنجم ماه مه سال 1821میلادی در پنجاه و دو سالگی در همین جزیره درگذشت. بقایای جسد او، نوزده سال بعد در سال 1840میلادی به پاریس منتقل شد و در این شهر مدفون گردید.
مطالب مرتبط
