شیخ سعدالدین ابوالقاسم، عبدالعزیز بن نحریر بن عبدالعزیز بن برّاج طرابلسی معروف به قاضی در حدود سال 400 ق در مصر به دنیا آمد. تحصیلات خود را در زادگاه و سپس در بغداد ادامه داد تا این كه یكی از فقهای نامدار و معتبر شیعه در عصر خویش شد. ابن بَرّاج از علم وسیع و اطلاعات شایسته در زمینه ی فقه و علوم اسلامی برخوردار بوده و تالیفات فراوانی در این باره دارد. او از شاگردان خاص سید مرتضی و شیخ طوسی بود و مورد توجه آنان قرارگرفت. شیخ ابوالقاسم بن بَرّاج بعدها نماینده ی شیخ طوسی در شام گردید و یكی از مردان فقه و فقاهتِ معروف آن دیار شد. ابن برّاج در حدود سی سال در طرابلس منصب قضاوت داشته و به "قاضی" مشهور گشت. ابن برّاج از دانشمندان پرآوازه و معتبر شیعی است كه آرای او پیوسته مورد توجه ی فقیهان بزرگ بوده و غالباً به نظریات او، اشاره و استناد شده است. بسیاری از فقیهان و محدّثانِ سده های بعد، در اجازه هایى كه به برخی از شاگردان خود داده اند، به شخصیت و آثار او اشاره كرده اند. قاضی، از نویسندگانی است كه نوشته هایى در فقه و كلام از خود به یادگار گذاشته است. نوشته های به جای مانده از او، شامل مجموعه ای از فتواهای فقهی است كه در آن جا، استدلال های فقهی و نقد نظرهای دیگر فقیهان، بسیار كم به چشم می خورد. جواهر الفقه، عِمادُ المُحتاج فی مناسك الحاجّ و... از تالیفات اوست. سرانجام این عالم ربانی در حدود هشتادسالگی در طرابلس در لبنان بدرود حیات گفت.
