به دنبال واقعه فتح لانه جاسوسی آمریكا توسط دانشجویان پیرو خط امام در 13 آبان 1358 و پس از شكست طرح تحریم اقتصادی ایران از طریق سازمان ملل به دلیل وِتوی یكی از اعضای شورای امنیت، برخی از كشورهای اروپایی تصمیم گرفتند كه از امضای قراردادهای جدید با جمهوری اسلامی خودداری نموده و ایران را تحت فشار قرار دهند. این تصمیم بازار مشترك اروپا از آنجایی كه برای حمایت از آمریكا و محكوم كردن مسأله گروگان گیری انجام می گرفت، حالتی سمبولیك و سیاسی داشت و از بار اقتصادی غالبی برخوردار نبود. بدین ترتیب پس از پایان مهلت آزادسازی گروگان ها و لاینحل ماندن این مسأله، جامعه اقتصادی اروپا به طور رسمی، تحریم اقتصادی ایران را اعلام نمودند. این اقدام در حالی انجام می گرفت كه در اعلامیه مشترك كنفرانس 9 كشور اروپایی تنها هدف از این اقدام، تسریع در آزادی گروگان ها عنوان شده بود. اما با گسترش این تحریم از سوی كشورهای غربی، اقتصاد داخلی آنان نیز دچار ركود و تورم شد. در طول هشت سال دفاع مقدس، آمریكا و كشورهای بازار مشترك اروپا، ایران را در تنگنا قرار داده و از معامله مستقیم خودداری می كردند. حتی در مواردی از فروش و ارسال داروهای مورد نیاز به ایران امتناع می نمودند. این در حالی بود كه پیشرفته ترین تجهیزات نظامی و خطرناك ترین سموم شیمیایی را در اختیار رژیم متجاوز عراق قرار می دادند و این رژیم را به ادامه جنگ ترغیب می كردند. لیكن رفته رفته، كشورهای اروپایی دریافتند كه فشار آمریكا به ایران نه تنها به نفع آنها نیست بلكه منافع آنان را فدای مطامع آمریكا خواهد ساخت.
مطالب مرتبط
