سیدابوالحسن حافظیان مشهدی از بزرگان عُرفا، استاد مسلم علوم غریب و صاحب مرتبه ای بلند در ریاضات شرعی بود. وی نخست به تحصیل ادبیات، ریاضی، طب، نجوم، هیئت، فقه و اخلاق پرداخت. سپس وارد ریاضت و تزكیه نفس گشت و از مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی بهره برد. پس از چند سال به همراه شیخ مجتبی قزوینی به قزوین رفت و به خدمت سید موسی زرآبادی رسید و مراتبی فوق العاده كسب كرد.
حافظیان مشهدی از آن پس سالیانی چند در حجره فوقانی در صحن عتیق رضوی به عبادات و ریاضات اشتغال داشت. سپس به هند رفت و پس از ده سال به مشهد بازگشت و تا اواخر عمر نیمی از سال را در مشهد و نیمی در كراچی بود. شیعیان و اهل سنت آن دیار به حافظیان مشهدی ارادت داشتند و از او بهره مند می گشتند. از آثار ایشان می توان به "لوح محفوظ" و لوح "جنةالاسماء" كه هر دو مایه حفظ و بركت است، اشاره كرد. همچنین ضریح مبارك پیشین حرم حضرت امام رضا(ع) از آثار ایشان است. حافظیان مشهدی از سال ها پیش به فكر تعویض ضریح فولادی كه فرسوده شده بود، افتاد و پس از اتمام ساخت ضریح به وسیله هنرمندان اصفهانی و مشهدی و انتقال ضریح فولادی به موزه آستان قدس، ضریح مذكور نصب گردید و در نیمه شعبان 1379ق (1339ق) از آن بهره برداری شد. سیدابوالحسن حافظیان مشهدی سرانجام در بیست و دوم اردیبهشت 1360 ش برابر با هفتم رجب 1401 ق در مشهد مقدس درگذشت و رخ در نقاب خاك كشید.
