پِر لاگر كوئیستْ، شاعر، رمان نویس و نمایش نامه نویس معروف سوئدی در 23 مه 1891م در شهر كوچكی در نواحی جنوبی سوئد به دنیا آمد. وی در محیطی مذهبی و روستایى پرورش یافت كه بعدها آن را در آثارش وصف كرده است. لاگر كوئیست در طی تحصیلات خود، به تحول و لزوم اصلاحات اساسی عقیده پیدا كرد. نخستین واكنش لاگر كوئیست، عصیان در برابر محیط خشك خانواده و سنت های قدیمی بود و سپس با سفر به پاریس و پیوستن به نهضت های ادبی پیشرو، نظریه تازه خود را درباره زیبایى شناسی و لزوم نو گرداندن ادبیات و ارتباط آن با هنر نقاشی و هنر تجسمی انتشار داد. جنگ جهانی اول به طور عمیقی او را لرزاند و دچار اضطراب كرد و موجب پیدایش یك رشته اشعاری گشت كه نمودار تشویش و عصیان و نفی و انكار بود. اشعار این دوره كه سرشار از فریادهای یاس و نومیدی بود، موفقیت بسیاری كسب كرد. لاگر كوئیست مدت ها درباره نازیسم و فاشیسم كه آشكارا عالی ترین مقام انسانی را مورد تحقیر قرار می داد، می اندیشید و درصدد آن بود كه برای دفاع از آزادی و حقوق انسان تحقیر شده، با شدت به مخالفت برخیزد. پس رُمان دژخیم را در سال 1933م انتشار داد كه قوه شر را در دو نازیسم تجسم می داد. لاگر كوئیست در آثار بعدی خود نیز با پیشوایان مستبد و فرمان روایان ستمكار به مخالفت پرداخت. در دوره جنگ جهانی دوم، لاگر كوئیست عشقی عمیق تر به میهنش كه مورد تهدید قرار گرفته بود، نشان می دهد و برای كسانی كه به جنگ كشیده شده بودند، همدردی و دلسوزی فراوان ابراز می دارد. آخرین آثار لاگر كوئیست تعمق بیشتری را درباره مسائل دشوار عالم وجود و تجسس مداومی را درباره معیارهای زندگی و قدرت شر نشان می دهد كه هیچ گاه از وسوسه در درون او باز نمی ماند. در نظر لاگر كوئیست، خیر مساله دشواری نیست. تنها دشواری دست یافتن به آن است، آنچه دشوار است قدرت شر است، شری كه نیروی پایدار دارد، نیرویى در درون آدمی تا ابدیت. آثار لاگر كوئیست در سراسر ادبیات سوئد تاثیر نهاد. از این آثار، پیوسته فریاد اضطراب در برابر هیولای جنگ كه بشر را مورد تهدید قرار می دهد بلند است. در نظر لاگر كوئیست بشر با همه ضعف ها و پستی ها قادر است كه بر ظلمت ها، بی عدالتی ها و خیانت ها چیره شود، تنها به سبب آنكه بشر است و چیزی از ابدیت در او وجود دارد. وضع لاگر كوئیست در برابر بشر، وضعی یگانه است. او می خواهد كه بر روی زمین، ارزش هایى جاودانی فراهم آورد. سادگی بی نهایت و شیوه خاص بیان داستان آمیخته با استعاره گسترده در آثار او، با توصیفات دقیق و عینی و تحلیل روانی منافات ندارد، اما به واقعیت ها ادراك تازه ای می بخشد كه در ادبیات سوئد بی سابقه بوده است. لاگر كوئیست خود را مومنی بی ایمان و خدانشناسی مذهبی می خواند. از وی آثار متعددی برجای مانده كه باراباس، سی بیلان، نبوغ، پیروزی در ظلمت میهن و ستاره از آن جمله اند. آثار لاگر كوئیست در شمار فاضلانه ترین و عمیق ترین آثار ادبیات سوئد در قرن بیستم است و ضمن داشتن نفوذ فراوان بر شعر دهه 1940، در پرثمر بودن آن تاثیری بسزا داشته است. پِر لاگر كوئیست سرانجام در سال 1974م در 83 سالگی درگذشت.
