ارسال پیشرفته ترین تسلیحات نظامی از كشورهای حامی حزب بعث به كشور عراق، در اواخر جنگ، نمودی بسیار برجسته داشت به طوری كه سیل این كمك ها قطع نمی شد. در این شرایط كه نیروهای جان بر كف ارتش، بسیج و سپاه اسلام، علی رغم محاصره اقتصادی - نظامی و عدم دسترسی به سلاح های جدید، به مقاومتی جانانه مشغول بودند، رژیم عراق از به كار بردن انواع بمب های ممنوعه و شیمیایی ابایی نداشت. همچنین حمایت و سكوت مجامع بین المللی، این رژیم را در انجام هر جنایتی جَری ساخته بود. در این اوضاع و احوال، سقوط منطقه شلمچه و تداوم حملات دشمن در سایر مناطق و احتمال حمله به جزایر مجنون به عنوان آخرین منطقه ای كه در جبهه های جنوبی همچنان در اختیار قوای نظامی ایران قرار داشت، جنگ را وارد مرحله ای حساس و حیاتی نمود. با نزدیك شدن روزهای پایانی خرداد ماه 1367، عراق بر حجم تحركات خود افزود و نیروهایش را در مناطق جزایر مجنون تقویت كرد. نكته قابل ملاحظه در تحركات عراق، اجتناب از حفاظت و غافل گیری بود. به نظر می رسید دشمن قصد داشت تحركات خود را نشان دهد تا با ایجاد رعب در نیروهای ایرانی، ضریب موفقتیش را افزایش دهد. تا این كه درچهارم تیرماه 1367، تهاجم نیروهای عراق به جزایر مجنون آغاز شد كه این حمله، اوج اقتدار و قدرت ارتش عراق بود. در این میان بمباران شیمیایی منطقه كه دامنه آن تا حوالی هویزه گسترش یافته بود، باعث عقب نشینی نیروهای خود می گردید، تا این كه جزایز مجنون پس از جانفشانی های زیاد قوای اسلام، به اشغال ارتش رژیم بعث درآمد. عراق در این حمله كه به لحاظ تاكتیكی، پیشرفته بود، قصد گرفتن اسیر داشت كه توانست در ظرف مدت كوتاهی، هفده هزار اسیر بگیرد. در این وضعیت ایجاد شده و نیز سرنگون ساختن هواپیمای مسافربری ایران در دوازدهم تیر آن سال توسط ناو آمریكایی مستقر در خلیج فارس، بنا به ملاحظات جدید و همچنین تشدید فشارهای بین المللی علیه جمهوری اسلامی ایران، حضرت امام خمینی(ره) با یك تصمیم مهم، اوضاع را به نفع ایران تغییر دادند و قطعنامه 598 شورای امنیت را پذیرفتند.
