پس از پایان جنگ جهانی اول و تسلط انگلستان بر امور كشور عراق، علمای نجف طی فتواهایی، حضور آنان را محكوم كرده و علیه انتخابات فرمایشی عراق كه تحت نظر انگلیس بود، احكامی صادر كردند. این عمل آنان با خشم مقامات انگلیسی مواجه شد از اینرو با اصرار استعمارگران، حاكمان عراق دستور تبعید علمای بین النهرین به ایران را صادر كردند. آیات عظام سیدابوالحسن اصفهانی، میرزا حسین نایینی، و سی تن دیگر از بزرگان دینی، از جمله علمای تبعید شده بودند. دولت ایران به محض اطلاع از این موضوع، فوراً دست به اقدام زد و سایر ماموران دولتی موظف شدند ازعلما به وضع شایسته ای استقبال و تجلیل نمایند و آنچه لازمه احترام و بزرگداشت است درباره آنان اجرا كنند. این تبعید، واكنش شدید علمای ایران را دربرداشت و تجمعات اعتراض آمیزی در تهران و شهرستان ها بر پا گردید. پس از مدتی علمای تبعیدی وارد قم شده و مورد استقبال گرم مردم و روحانیون قرار گرفتند. دولت ایران به این هتك حرمت نسبت به فقها اعتراض كرد و از دولت عراق خواست به هر نحو ممكن، از آنان اعاده حیثیت شود. درنتیجه، حكومت عراق، نمایندگان ویژه ای را به تهران فرستاد تا درباره بازگشت آقایان مراجع مذاكره كنند وقرار شد هركدام كه مایل بودند بدون قید و شرط به عراق برگردند. سرانجام این بازگشت به وضع آبرومندی انجام گرفت.
مطالب مرتبط
