با دستگیری حضرت امام خمینی(ره) و سركوب قیام پانزده خرداد 1342، امام را در ابتدا به باشگاه افسران بردند اما ساعاتی بعد به پادگان قصر و در چهارم تیرماه 42 به پادگان عشرت آباد منتقل نمودند. پس از مدتی و برقراری آرامش ظاهری، برای آنكه بهانه در زندان ماندن امام از مردم گرفته شود و خشم ها فروكش كند و نیز امكان حضور دائمی امام در جامعه سلب گردد، رژیم پهلوی تصمیم گرفت با انتقال امام از زندان، ضمن در حصر گذاشتن ایشان در محلی تحت اختیار ساواك، آن حضرت را دور از دسترس مردم قرار دهد. بر این اساس، رییس ساواك به دیدار آن حضرت رفت و ضمن اعلام خبر آزادی ایشان، از امام خواست تا در سیاست دخالت نكنند. پاسخ امام كوتاه و گویا بود. ایشان فرمودند: "ما در سیاستی كه شما ]به عنوان نیرنگ و دروغ و تزویر [معنا می كنید، از اول دخالت نداشته ایم." در هر حال، در یازدهم مرداد 1342، حضرت امام پس از حدود 57 روز زندان، به منزلی در داوودیه تهران منتقل شدند. اگرچه قصد رژیم از انجام این عمل، كنترل بیشتر بر روی امام در نقطه ای خارج از زندان بود، اما مردم بلافاصله پس از اطلاع، بدون ترس و واهمه از تعقیب و دستگیری ماموران ساواك، سیل آسا روانه منزل امام شدند. یك روز پس از انتقال امام به داوودیه، روزنامه های كشور خبری را به دستور ساواك منتشر كردند تا در نظر مردم چنین وانمود كنند كه انتقال امام از زندان به محل جدید، به دلیل تفاهمی بوده كه میان ایشان و مقامات انتظامی به وجود آمده است. اما این توطئه به زودی با انتشار اعلامیه هایی توسط مراجع و علما افشا گردید و بطلان آن آشكار شد. حضرت امام خمینی(ره) تا فروردین سال بعد به مدت هشت ماه در این منزل سكونت داشتند و در 18 فروردین 1343 آزاد شدند. حوادث بعدی سرانجام به نحوی به وقوع پیوست كه زمینه های اعتراض شدید آن حضرت به كاپیتولاسیون را در آبان 1343 به وجود آورد و در نهایت، رژیم برای اینكه امام به كلی از كشور به دور باشد، ایشان را در 13 آبان 1343 به تركیه تبعید كرد.
مطالب مرتبط
