محمد بن محمد بن نُعْمان معروف به شیخ مفید در روستای عُکبَرا در نزدیكی بغداد متولدشد. پدر مفید شغل معلمی داشت و بدین جهت فرزندش به لقب ابن معلم مشهور بوده است. در كودكی به همراه پدر به بغداد آمد و فراگیری علم را نزد ابوعبدالله حسین بن علی معروف به جُعَل، آغاز كرد. سپس نزد ابوسَریا به علم آموزی پرداخت. ابن شهرآشوب لقب مفید را به اشاره ی امام عصر(عج) می داند. هرچند برخی براین باورند كه این لقب توسط اهل سنت به او داده شده است. او كلام را درنزد مظفر بن محمد ابوالجیش خراسانی و حسین بن علی بصری و علی بن عیسی رمانی از مشایخ معتزله آموخته است. سیدمرتضی و سیدرضی از شاگردان مشهور شیخ مفید می باشند. همچنین ده ها اثر ارزشمند در رشته های كلام و عقاید، فقه، اخلاق اسلامی، امامت و فلسفه ی سیاسی در اسلام از شیخ مفید به جای مانده است. آثار وی عبارتند از: الارشاد، الاختِصاص، امامَت امیرالمؤمنین و كشفُ السَّرائر. شیخ مفید در سال 413 ه.ق در هفتاد و هفت سالگی در بغداد درگذشت.
مطالب مرتبط
