محبت، قدرتي افسانه اي دارد به طور کلي، همواره مهر و محبت عنصري ارزشمند در شفاي بيماران به شمار مي رفته است. در حقيقت، آماري که از ده هزار مرد مبتلا به بيماري هاي قلبي در مجله پزشکي آمريکا درج شده حاکي است از ميان کساني که به آماس گلو دچار بودند و همراهشان را پشتيبان خويش مي پنداشتند. تقريباً 50 درصد بهبود يافتند.
اصولاً تمامي شفايافتگاني که از ايمان کافي برخوردار و به دعا و نيايش معتقدند، در اين نکته اتفاق نظر دارند که محبت، قدرتي است که حصول بهبودي را برايشان امکان پذير مي کند، هر چند بين مُحبّ و محبوب فاصله باشد.
حس همنوايي و صميميت چنان استوار مي شود که ايشان واقعاً آن را يکي شدن با شخص دعا شونده مي انگارند. «آگس سانفورد» بر اين باور است که فقط محبت قادر است شعله شفا برافروزد.
دعا ضامن سلامتي است
دکتر «هربرت بنسون» استاد دانشکده هاروارد يکي از اولين پژوهندگان طب بود که پيرامون فوايد دعا و نيايش مطالعاتي انجام داد. وي متوجه شد که در بين مسلمانان و مسيحيان از عبارت هايي چون پروردگارا به ما رحم کن استفاده مي شود. استاد ياد شده به رابطه ميان اعمال و دعا پي برد.
تحقيقات وي نشان دادکه نه تنها دعا در بدن اثر دارد، بلکه شيوه دعاگويي افراد بشر هم با يکديگر بسيار متفاوت است.
او مي گويد: يکي از بيماران در حال جان سپردن بود. روز پيش از مرگ، با زن و بچه هايش کنار تخت خوابش نشسته بود. مي دانست آفتاب عمرش لب بام بود و در حالي که صدايش گرفته بود جمله هاي خود را با احتياط به زبان مي آورد. هر چند آدم مذهبي نبود ولي معلوم بود که راز و نياز را آغاز کرده است.
از وي سؤال کردم: براي چه چيزي دعا مي کني؟ با احتياط جواب داد: دعايم به خاطر چيزي نيست.
آري راز و نياز اين گونه است، دعا و توسل يادآور سرشت بي پايان ماست و بخشي از وجود ما شمرده مي شود که محدود به زمان و مکان معيني نيست.*
* ديدار، شماره 14.
