والْتْ ویتمن(Walt Whitman)، ادیب معروف امریکایى در سیزدهم ماه مه سال 1819میلادی در نزدیکی نیویورک به دنیا آمد. وی مدت کوتاهی به تحصیل پرداخت و از آن پس به امرار معاش مشغول شد تا اینکه با اشتغال در چاپ خانه و سپس در یک روزنامه، به سردبیری آن دست یافت. در این دوره، ویتمن، مقاله های بسیار در موضوع های میهنی و آزادی خواهی در روزنامه های طرفدار دموکراسی منتشر کرد و اشعاری متوسط در قالب شعر رایج و داستان انتشار داد. ویتمن در سال های بعد با سفر به ایالات غربی و جنوبی امریکا و روی آوردن به مطالعات عمیق، از اندیشه ها و احساس های گوناگون برای خلق اولین دیوان خود مایه گرفت که با نام برگ های علف منتشر شد. این مجموعه که بزرگ ترین مجموعه اشعار او و یکی از شاه کارهای ادبی امریکاست، با دوازده شعر و دیباچه ای انتقادی، از ظهور شاعری خبر می داد که قصد داشت پیام آور دموکراسی و شاعر توده مردم باشد. این اثر، جنجال فراوانی را به پا کرد و بسیاری از مردم و منتقدان، آن را منافی اخلاق خواندند. ویتمن در این اثر، شعر را از مرتبه بلند هنری فرود آورد و برخلاف رسم جاری، آن را به زندگی پیوند داد، به ویژه به زندگی توده مردم. عشق به زندگی و دوستی بشر، مقدس شمردن نفس، زیبایى مرگ، تساوی همه مردم و جاودانگی روح، موضوع های اصلی شعر ویتمن است. در نظر ویتمن، عشق، رشته ای است که مردم جهان را به یک دیگر پیوند می زند و به اشخاص و اشیاء جان می بخشد. روح و جسم در دنیای ویتمن از یک دیگر جدا نیست و روح در نظر او نباید در درجه ای بالاتر از تن قرار گیرد. زیبایى روح در اشعار ویتمن، هم چون زیبایى تن ستوده می شود و همین ستایش است که اشعار او را شهوانی و برخلاف عفت و اخلاق معرفی کرده است. ویتمن در عالم سیاست، شاعری میهن پرست و طرفدار دموکراسی است و آرزوی زمانی را دارد که خورشید دوستی و یکدلی بر همه سرزمین ها بتابد. او در شعر، همه نوع کلمه را وارد می کند؛ کلمه های عامیانه، عبارت های جغرافیایى، حرفه ای و روزنامه ای. وی در اشعار خود، تابع هیچ قید و شرط شاعرانه در سرودن آنها نشده که این امر، پیش درآمدی بر شعرهای نو به شمار می رود. اما این شیوه غریب و نامأنوس کلام و پا نهادن شاعر بر وزن و قافیه و قواعد شعری رایج، در نظر ادبیات قرن نوزدهم، همان قدر زننده آمد که بی پروایى در موضوع. با این حال و با همه تحقیرها و بی اعتنایى ها که در زمان زندگی ویتمن درباره شعر او صورت گرفت، اشعار وی طرفداران بسیار و پیروان فراوان یافت. حتی خوانندگانی که شخصیت و فکر و روح او را انکار می کردند، به تدریج او را شاعری بزرگ یافتند. در حقیقت، اشعار ویتمن، پرشور و آمیخته با ستایش صفات خوب انسانی، پرستش آزادی و تقوای بشر است. والت ویتمن در این باره می گفت: من شخصیت مطلق بشری را می ستایم که ساده و بی تکلف و از همه چیزهای دیگر جداست. ویتمن در بیست سال آخر عمر بر اثر دو بار سکته، قسمتی از بدنش دچار فلج شد، با این حال از کار کناره نگرفت و آثار متعددی را به نگارش درآورد. زندگی نامه شخصی و آثار منظوم و منثور والت ویتمن در ده جلد از جمله آثار مهم اوست. اشعار ویتمن در انگلستان مورد تقدیر و تحسین ادبای بزرگ زمان قرار گرفت و نفوذش بر بسیاری از شاعران امریکایی قرن بیستم، قاطع بود، نفوذی که در اروپا، به ویژه در روسیه نیز مشاهده شد. والت ویتمن سرانجام در چهارم ماه دسامبر سال 1892میلادی در 73 سالگی بر اثر بیماری فلج و سل درگذشت.
