آیت الله سیدعبدالحسین دستغیب در سال 1292 هجری شمسی(عاشورای 1332 هجری قمری) در شیراز در خانواده ای كه 800 سال سابقه علم و فضیلت دارند متولد گردید. وی پس از سپری كردن مقدمات علوم اسلامی، در 22 سالگی به نجف اشرف مهاجرت نمود و در آنجا از محضر استادانی چون سیدابوالحسن اصفهانی، شیخ محمد كاظم شیرازی و سیدمیرزا آقا اصطهباناتی استفاده نمود و پس از سالیانی اقامت در نجف، از بزرگان حوزه علمیه آن سامان، اجازه اجتهاد گرفت. در نجف روح جستجوگر آن شهید در پی یافتن صاحبدلی بود كه او را به ودای ایمَن برساند، تا آنكه سرانجام در محضر پرفیضِ استاد اخلاق، میرزا محمد علی قاضی تبریزی، آرامش یافت و از خواص استاد شد. آیت الله دستغیب همراه با قیام امام خمینی(ره) در سال 1341ه.ش، مبارزات خویش را آغاز نمود و در 15 خردادماه سال 1342 ه.ش بازداشت و به تهران تبعید گردید. از آن پس چندین بار در مدت حكومت طاغوت بازداشت و تبعید شد. در طی این مقطع از مبارزات بود كه ایشان به همراه چهار تن دیگر از علما، اعلامیه ای صادر و شاه را از سلطنت خلع نمودند. آیت الله دستغیب پس از پیروزی انقلاب اسلامی وظایف ارزشمندی را در نظام جمهوری اسلامی از جمله: نمایندگی مردم شیراز در مجلس خبرگان، امامت جمعه شیراز و نمایندگی امام خمینی(ره) در استان فارس به عهده گرفت. آیت الله دستغیب علاوه بر خدمات متعددی كه صرف ساخت، تاسیس و بازسازی بناها و آثار خیریه نمود دارای تالیفات متعددی است كه آدابی از قرآن، معراج، ایمان، گناهان كبیره، قلب سلیم، داستان های شگفت و... از آن جمله اند. این عالم وارسته و معلم اخلاق سرانجام در بیستم آذرماه سال 1360 ه.ش برابر با چهاردهم صفر سال 1402 ه.ق هنگامی كه برای ادای نماز جمعه عازم محل برگزاری آن بود از سوی منافقین ضدانقلاب در 68 سالگی به شهادت رسید.
مطالب مرتبط
