شهید بهشتی (قدس سره) به روایت خواهر شهید

یک روز شنیدم که محمد به مادرمان گفت: خواهش می کنم دعا کنید که خداوند، شهادت در راه خدا را نصیب من کند که از مرگ در بستر بی زارم. برادرم عاشق شهادت بود و عاشقانه، شهادت را انتظار می کشید و پیوسته آماده شهادت بود.

با این که محمدآقا از نظر سیاسی و اجتماعی خیلی مشغله داشت، ولی هیچ وقت از رسیدگی به خانواده و فامیل غافل نمی شد و هرگز مسؤولیت هایش را در قبال آن ها از یاد نمی برد. زمانی که خیلی پر مشغله و گرفتار بود، من برای دیدنش از اصفهان به تهران آمدم. به خانه که آمد، لباسش را در نیاورد، گفتم: اگر از قبل برنامه ای داری، مزاحمت نمی شوم. گفت: نه، خواهرجان! امشب برنامه ام بازدید از اتاق علی رضاست. او واجب می دانست که در مقاطع خاصی، از جمله ایام عید، با لباس رسمی، در اتاق تک تک فرزندانش از آن ها بازدید عید کند، درست مثل افرادی که از بیرون به منزل آن ها می آمدند.

امکان نداشت محمدآقا هیچ وقت بدون وضو از خانه خارج شود. او همشیه با وضو بود.
تکیه کلامش این بود که در موقع نماز، باید قلب انسان پیش نماز باشد و بقیه جوارح و اعضای انسان به قلب او اقتدا کنند.

یک شب که سخنرانی بنی صدر از تلویزیون پخش می شد و او علیه برادرم حرف می زد، مرا خیلی ناراحت کرد. به ایشان گفتم: برادر من! آخر چرا با این همه تهمتی که به شما زده می شود، ساکت نشسته اید و حرفی نمی زنید؟ برادرم جواب داد: خواهرجان! این ها دنبال بازار آشفته ای می گردند و الان زمان آن نیست که ما جوابشان را بدهیم. اگر من جوابشان را بدهم، دقیقاً همان کاری را کرده ام که آن ها می خواهند. من باید کار خودم را بکنم. این ها می خواهند با این حرف ها، مرا از صحنه خارج و فکرم را با این شایعات مشغول کنند که نتوانم راه خود را ادامه بدهم. آن وقت به صورت من نگاهی انداخت و وقتی دید خیلی ناراحت هستم، لبخندی زد و با مهربانی گفت: خواهرجان! بنا نبود ناراحت بشوید. من چه باشم چه نباشم، مردم قضاوت خواهند کرد. مهم این است که خداوند درباره ما چه قضاوتی می کند، وگرنه قضاوت دیگران درباره انسان، اهمیتی ندارد.

سوتیتر
* تکیه کلامش این بود که در موقع نماز، باید قلب انسان پیش نماز باشد و بقیه جوارح و اعضای انسان به قلب او اقتدا کنند.

----------------------------------------------------
منبع: ماهنامه یاران شاهد، یادمان هفتم تیر 1385، سالروز شهادت شهید مظلوم آیةالله بهشتی(قدس سره) و یارانش، ص 75.
به نقل از مجله نامه جامعه،  تیر 1386، شماره 34.