آقا امام زمان علیه السلام هم وقت پیدا کرده؟

آقا امام زمان علیه السلام هم وقت پیدا کرده؟

آقا امام زمان علیه السلام هم وقت پیدا کرده؟ عنوان حکایت و خاطره یکی از بزرگان با اعتکاف در مسجد جهت دیدار امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است. با ما همراه باشید...

شهید آیت الله سیّدعبدالحسین دستغیب در شب عاشورای 1292 ه‍. ش. در شهر «شیراز»، در یک خانواده روحانی پای به عرصه وجود گذاشت. این تولّد مبارک در خانه ای محقّر در یکی از کوچه های قدیمی شیراز، کنار «بازار مرغ» که امروز «خیابان احمدی» نامیده می شود، صورت گرفت. ولادت او در شب عاشورا، سبب گردید که به عبدالحسین نامیده شود و حیاتش مصداق بارزی از نام شریفش گردد.

سالها بعد، پس از تحصیل در شیراز و سپس «نجف» شهید دستغیب در خانه ای محقّر و ساده که بی شباهت به خانه اجداد طاهرینش نبود، زندگی را به سر می برد و از هرگونه تجمّلات و مظاهر فریبنده دنیا پرهیز می نمود. ارادت به اهل بیت عصمت و طهارت علیه السلام، تقوا، زهد، صبر، اخلاق حسنه، قدرت بیان و قلم، از صفات بارز وی به شمار می رفت.

خوراکش کمتر از یک چهارم نان جوین بود که آن را با مقداری پیاز، نمک و گاه مختصری پنیر می خورد و از خوردن گوشت پرهیز می نمود؛ چنان که ریاضت های شرعی مداوم، مجاهدات و ترک شهوات، او را ضعیف و رنجور ساخته بود. شب ها را با عبادت و تهجّد به صبح می رسانید و بسیار روزه می گرفت.

عشق به روضه حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام ریشه در جانش داشت و شب های عاشورا لباس سیاه عزا به تن می کرد. غالباً اوّل وقت به نماز می ایستاد و در آن هنگام، گویی که دیگر در این دنیا نبود. اوقات ایشان یا به عبادت و تلاوت «قرآن» و ذکر می گذشت یا به نگارش یا به کمک و هم دردی با نیازمندان.

شهید دستغیب به درجات والایی از معنویّات دست یافته بود که در سیر وحدانیّت ربّ العالمین، کمتر کسی به این مراحل می رسد و به این عوالم پی می برد. از وی که در تمام عمر، دارای نفسی مطمئن بود، کرامات زیادی نقل شده است. گاهی خبر از هنگام مرگ فردی می داد، گاه کودک محتضری را به اذن خدا زنده نگاه می داشت و گاه با عملی که حاکی از اشراف خود نسبت به واقعه ناگفته ای بود، موجب شگفتی می گردید.

پایبندی به نماز اوّل وقت، از مهم ترین ویژگی های اخلاقی، عبادی ایشان و در رأس همه سفارش هایش به دیگران قرار داشت. یکی از همراهان همیشگی او، حاج محمّد سودبخش، نقل می کند:

شهید بزرگوار آیت اللّه دستغیب (ره) بسیار مقیّد بودند که نماز را حتّی در مسافرت ها اوّل وقت به جای آورند. در سالیان درازی که خدمت آن بزرگوار بودم، به ندرت به یاد می آورم که نماز را اوّل وقت نخوانده باشند یا نمازشان به تأخیر افتاده باشد. در یکی از مسافرت های عمره که خدمت ایشان بودیم، بلیط یک سره برای مسافرت به «جدّه» فراهم نشد؛ بلکه بلیط «تهران» ـ «بیروت» و بیروت ـ جدّه گرفتیم. در «فرودگاه بیروت»، چند ساعت ما را برای ترانزیت نگه داشتند. نزدیک مغرب بود که هواپیما برای پرواز به سوی جدّه آماده شد.

حضرت آیت الله دستغیب، خیلی کوشیدند که اگر میسّر باشد، هواپیما تأخیر کند تا بشود نماز را سر وقت خواند؛ ولی میسّر نشد. وارد هواپیما شدیم و در داخل هواپیما خیلی معطّل گشتیم. ایشان خیلی ناراحت بودند که نماز را نخوانده اند. چند مرتبه خواستند پیاده شوند؛ ولی گفتند که مسافران همگی سوار هستند و الآن حرکت می کنیم.

بالأخره تأخیر هواپیما به قدری طول کشید که حساب کردیم وقتی به جدّه برسیم، ممکن است نماز قضا شود. آیت اللّه دستغیب فرمودند: پیاده شویم؛ حتّی اگر هواپیما برود و ما جا بمانیم. امّا درب های هواپیما بسته بود. ایشان با توجّهی خاص سر پا ایستاده و سکوت اختیار کردند. هواپیما را روشن کردند؛ امّا شعله های آتش از موتور هواپیما بیرون زد. با عجله هواپیما را خاموش کردند و درب های هواپیما را گشوده و به مسافران گفتند که هرچه زودتر پیاده شوند.

آقای دستغیب با خوشحالی زیادی مرتّب به دوستان می فرمودند: نماز! نماز! کارکنان هواپیما گفتند: رفع نقص فنّی هواپیما حدّاقل چهار ساعت به طول می انجامد. شهید دستغیب به محض رسیدن به سالن فرودگاه، به نماز ایستادند و نماز مغرب و عشا را با توجّه و شکرگزاری خاصّی انجام دادند. سلام نماز را که دادند، مأموران گفتند: آقا! سوار شوید که نقص هواپیما برطرف شده است و می خواهیم حرکت کنیم. [ «لاله محراب»، ص15، یادواره شهید دستغیب، ص16]

اعتکاف در مسجد برای دیدار با امام زمان علیه السلام

روزی جمعی از دوستان در محضر شهید محراب آیت الله دستغیب بودند. سخن از امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف به میان آمد. یکی پرسید: آقا! ما شنیده ایم وقتی که اصحاب آن حضرت به تعداد سیصد و سیزده نفر آماده شدند، امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ظهور می کند. آیا اکنون در شرایط فعلی، چنین افرادی هنوز آماده نیستند؟! شهید محراب، خنده ای کرد و فرمود: حدود چهل و پنچ سال قبل، در نجف اشرف بین علما همین مسئله مطرح شد. عدّه ای گفتند: چگونه در میان سه هزار نفر یار امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف پیدا نمی شود؟!

برای دریافت پاسخ این سؤال، قرار گذاشتند فردی را که دارای مراحل عالی در ایمان و عمل است، انتخاب کنند. بهترین آنان را برگزیدند تا به آقا امام زمان علیه السلام ملاقات کرده و در این مورد صحبت کند و پاسخ سؤال فوق را دریافت نماید.

فرد انتخاب شده به مسجد رفت و در آنجا اعتکاف کرد و مشغول عبادت و راز و نیاز و نماز و توسّل و «دعای ندبه» شد. پس از چند روز، سحر که در گوشه مسجد خوابیده بود، در خواب دید وارد شهری شده که در آن، جمعیّت بسیار بیرون آمده اند و همه به استقبال او آمده بودند. او را به سر و دست گرفتند و با استقبال بی نظیر و سلام و صلوات، وارد شهر کردند و مردم در حالی که اظهار شادی می کردند، به آن فرد انتخاب شده گفتند: شاه ما مرده. تو از امروز به بعد شاه هستی.

او را به قصر بردند و لباس شاهانه بر تنش پوشاندند. سفره پهن کردند و غذای رنگارنگ در آن چیدند. جناب شیخ هم، درست و حسابی از آن غذاها خورد.

ملکه را آوردند. او و شاه وارد حجله شدند.

مدّتی نگذشت که صدای در شنیده شد. شیخ دم در آمد و پرسید: کیست در می زند؟ گفتند: آقا امام زمان علیه السلام ظهور کرده و فرمود: به شما پیام دهیم که بیایید.

او قدری سرش را خاراند و گفت: آقا امام زمان علیه السلام هم وقت پیدا کرده؟ بگویید، بگذارید صبح شود.

با فاصله کم، بار دیگر در را زدند و پیام امام زمان علیه السلام را رساندند. او گفت: نمی آیم. در همین هنگام از خواب بیدار شد. دید در گوشه مسجد، آلوده شده و از طرفی آفتاب زده و نمازش قضا گشته است. دو دستش را بر سرش کوبید و گفت: خاک بر سرم! هم در امتحان رفوزه شدم و هم نمازم قضا شد. [ «داستان ها و حکایت های مسجد»، غلامرضا نیشابوری، داستان103 ]