ژنرال حسین محمد ارشاد، یكی از افسران عالی رتبه ارتش بنگلادش بود كه از سال 1978م به ریاست ستاد ارتش این كشور رسید. وی كه به شدت از توسعه روابط با غرب جانبداری می كرد، همواره مترصد فرصتی برای كنار زدن رقبای خود و به دست گرفتن رهبری كشور بود. زمینه های قدرت مطلق ارشاد، پس از ترور ژنرال ضیاءالرحمن، زمام دار وقت بنگلادش و بر روی كار آمدن نظامیان مهیا شد. اما جانشین ضیاءالرحمن نیز بیش از سه ماه دوام نیاورد و در طی كودتایى در 24 مارس 1982م، ژنرال حسین محمد ارشاد قدرت را در دست گرفت. با این حال سلطه ارشاد بر بنگلادش همواره مورد مخالفت اكثریت مردم این كشور بود و تظاهرات زیادی علیه نظامیان شكل می گرفت. ژنرال ارشاد در شرایطی كه قانون اساسی بنگلادش، كمترین مجالی برای اعمال قدرت نظامیان در كشور بنگلادش در نظر نگرفته بود، زمام دار اصلی و حاكم مقتدر و مطلق این كشور محسوب می شد. ارشاد در نهایت، در حالی كه در اوج قدرت به سر می برد، در 12 دسامبر 1983م در یك اقدام غیرمنتظره، خود را رئیس جمهور بنگلادش نامید. این امر مخالفت های مردمی را علیه ارشاد افزایش داد. از این رو، ژنرال ارشاد نیز علاوه بر سركوبی مقاومت های مردمی، دانشگاه ها رابه منظور جلوگیری از تجمع دانشجویان تعطیل كرد و انتخابات پارلمانی را به دفعات به تعویق انداخت. ارشاد در اوایل سال 1985م در اوج نارضایتی مردم از وی، یك انتخابات فرمایشی برگزار كرد و مدعی شد كه 95 درصد آراء 48 میلیون نفر واجد شرایط رأی در این كشور را به دست آورده است. از آن سال به بعد وی همواره در انتخابات نمایشی ریاست جمهوری یا پارلمانی، صاحب بیشترین آراء بود در حالی كه وضع اقتصادی و سیاسی بنگلادش روز به روز وخیم تر می شد. در نهایت، ژنرال ارشاد در چهارم نوامبر 1990م توسط یك شورای نظامی بركنار شد و در 12 ژوئن 1991م به ده سال زندان محكوم گردید.
