او از سال ۱۹۵۳ تا ۱۹۶۱ میلادی سی و چهارمین رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا بود. او در طول جنگ جهانی دوم عنوان «ژنرال ارتش» را دارا بود و فرماندهٔ عالی نیروهای متفقین در اروپا بود. آیزنهاور از حزب جمهوری خواه بود. در سال ۱۹۵۰ میلادی، هری ترومن از ژنرال آیزنهاور که سمت های نظامی متعددی را تا آن زمان تجربه کرده بود، خواست تا ریاست نیروهای ناتو را در اروپا بپذیرد. وی دو سال بعد در کنوانسیون حزب جمهوری خواه به عنوان نامزد این حزب برای انتخابات ریاست جمهوری معرفی شد. وی سپس «آدلای استیونسون»، رقیب خود را در انتخابات ۱۹۵۲ میلادی شکست داد و رئیس جمهور آمریکا شد. آیزنهاور طی دو دوره تصدی اش در پست ریاست جمهوری سیاست های داخلی را تعدیل کرد. وی معتقد بود که در عصری که ملی گرایی نوین، تکثیر موشک های اتمی و سفرهای فضایی رواج پیدا کرده است، باید در جست وجوی صلح بود. او درصدد بود تا اتحاد آمریکا را با کشورهای هم پیمان تقویت کرده و واشینگتن را برای مقاومت در برابر تهاجم «سرخ» به اروپا، آسیا و آمریکای لاتین مهیا نگه دارد. دکترین آیزنهاور در سال ۱۹۵۷ میلادی، سطح تعهدات کشورش را به خاورمیانه افزایش داد.
