ویلیام وردزورث ادیب و شاعر معروف انگلیسی، در هفتم آوریل 1770م در ایالت كمبِرْلَنْد انگلستان به دنیا آمد و از اوان جوانی به مطالعه در زمینه ادبیات پرداخت. وی قسمت اعظم زندگی خود را در شمال انگلستان، در كنار مردم روستایى گذراند و احساسات طبیعی و مناظر طبیعت و صفای باطن مردم این ناحیه، الهام بخش آثارش گردید. وردزورث را پایه گذار مكتب رمانتیك انگلستان می دانند كه با انتشار مجموعه اشعاری به نام نغمه های شاعرانه از طرف او و شاعر هم وطنش، كالْریجْ، این مكتب، تحولی فلسفی و ادبی یافت. شعرای این مكتب به جای پای بندی به سنت ها، درانتخاب مطالب قالب ادبی، سبك، انشا و زبان شعری، شاعرانی مبتكر و بدعت گذار هستند. وردزورث دنیا را با چشم عرفان می نگریست. در نظر او، طبیعت، مظهر جمال مطلق و مربی ذوق و احساسات بشری است و زندگی در دامان طبیعت، ساده و شیرین و سرشار از شادی و خرسندی است. در شعر وردزورث، انسان تماشاگری است كه از دور، زیبایى های طبیعت را می بیند و تأثیر می پذیرد. اشعار او مثل همه اشعار رمانتیك، بسیار ظریف و آمیخته با تخیلات فراوان شاعرانه است و در آنها، شاعر غالباً بیش از آنكه با حقیقت ومنطق سر و كار داشته باشد. با روح و احساس خود سرگرم است. درآثار وردزورث، همه جا این نظر پیداست كه زندگانی روزمره، برای بشر پر از لذات و شادكامی های معنوی است، و وظیفه بشر است كه روح خود را برای استفاده از آنها آماده نماید. اصول عقاید وردزورث كه در اشعار وی آمده، بر این مبنا استوار است كه سازنده اصلی خصوصیت های اخلاقی و روحی بشر در سن بلوغ، همانا غرائز و لذت های بی غل و غش دوران كودكی است. وردزورث اگرچه به حفظ مزایای طبقات اصیلْ پای بند است و آنها را لازم و محترم می شمارد، اما از دیگر سو بر ضد نظام اجتماعی كه موجب انحطاط اخلاقی مردم است عصیان می ورزد. خوانندگان آثار وردزورث، زیبایى طبیعت، گیاه ها، كوه ها و حیوانات را زنده و گویا احساس می كنند و با عالم طبیعت رابطه ای نزدیك و اسرارآمیز برقرار می سازند. اشعار وردزورث از اولین تغزّل های جوانی تا عمیق ترین و پراندیشه ترین آنها در سنین هفتاد سالگی، پیوسته با پیروزی همراه بوده است. احساس كلی كه از اشعار وردزورث به انسان دست می دهد، صداقت و سادگی است. شاه كار وی، شعر طویلِ زندگی نامه خودْ نوشتْ بود كه شهرت فراوانی یافت. هم چنین تفرّج، خاطرات كودكی و جنگجوی شادمان ازدیگر آثار اوست. ویلیام وردزورث كه در اواخر عمر به امیرالشعرایی انگلستان رسید، سرانجام در 23 آوریل 1850م در هشتاد سالگی درگذشت.
