گرچه امروزه به ویژه در كشورهای پیشرفته كمتر اثری از "آبله" به چشم می خورد اما تا قرن هجدهم این بیماری شیوع فراوانی داشت و تلفات گسترده ای بر جای می گذاشت. در سال 1717م یك زن انگلیسی متوجه شد كه در برخی نقاط شرقی اروپا، از ماده سمی و زهرابه ای كه از تاول های آبله بیرون می ریزد برای جلوگیری از ابتلای دیگران به آبله استفاده می شود. وی پس از فراگیری این امر و تحقیق در این زمینه، این شیوه را در انگلستان رواج داد كه به كاهش تلفات آبله انجامید. از سوی دیگر این مسئله در انگلستان مطرح بود كه زهرابه و در واقع ماده سمی موجود درآبله گاوی برای انسان در برابر آبله مصونیت به وجود می آورد. در نهایت، در 14 ماه مه 1796م دكتر ادوارد جِنِر انگلیسی این مسئله را عملی نمود و با انجام آزمایش بر روی یك كودك توانست این احتمال را ثابت نماید كه تلقیح با ویروس گاوی سبب ایمنی در مقابل آبله می شود. این مطلب گرچه با مخالفت های عمومی مواجه گردید اما به زودی در سراسر جهان پذیرفته شد. درحال حاضر با انجام واكسیناسیون، بیماری آبله تقریباً ریشه كن شده است.
مطالب مرتبط
