آیت اللَّه میرزا محمدحسن شیرازی در نیمه ی جمادی الاولی سال 1230 ق در شیراز به دنیا آمد. از چهار سالگی شروع به تحصیل نمود و در 8 سالگی مقدمات را به پایان برد. وی در پانزده سالگی شرح لمعه را تدریس كرد و سپس عازم اصفهان گردید. میرزای شیرازی در 29 سالگی وارد كربلا شد و پس از آن به نجف رفت و در درس شیخ اعظم، انصاری، شركت جست و از خواص شاگردان او شد. پس از فوت شیخ مرتضی انصاری در 1281 ق زعامت شیعه به میرزای بزرگ شیرازی محول گردید و نزدیك به 30 سال در این مقام به رفع مشكلات مردم و اداره ی حوزه های علمیه مشغول بود. مهم ترین حادثه ای كه در ایام زعامتِ آن پیشوای بزرگ شیعه رُخ داد، قضیه ی جنبش تنباكو بود. فتوای تاریخی ایشان در معاهده ی انحصار تنباكو در زمان ناصرالدین شاه، چنان مردم را به صحنه كشاند كه شاه قاجار، مجبور به فسخ قرارداد تنباكو گردید. میرزای شیرازی همزمان با رهبری جامعه ی اسلامی، شاگردان بسیاری را به جامعه ی اسلامی تقدیم نمود و كتب متعددی را تالیف كرد. حضرات آیات عظام سیدمحمدكاظم یزدی، آخوندملامحمد كاظم خراسانی، میرزا محمدتقی شیرازی معروف به میرزای دوم، شیخ فضل اللَّه نوری، حاج میرزا حسین نوری، میرزا اسماعیل شیرازی و ده ها عالم بزرگوار از جمله شاگردان این فقیه بزرگوار می باشند. سرانجام، میرزای بزرگ در 82 سالگی در سامرا چشم از جهان فرو بست. جسد مطهرش را از سامرا تا نجف با پای پیاده تشییع كردند و در آخر شعبان در جوارمرقد منور امیرالمؤمنین(ع) به خاك سپردند. از آن پس مجالس فاتحه در تمام شهرها برگزار گردید. همه ی بازارها در این ایام تعطیل بود و این عزاداری تا نزدیك به یك سال ادامه داشت.
مطالب مرتبط
